Της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Τις βρίσκεις σε όλες τις κλινικές της Ελλάδας. Ιδιωτικές η δημόσιες. Χειρουργικές και παθολογικές. Εκεί στον αγώνα κοντά στον άνθρωπό τους. Έτοιμες να γίνουνε θυσία .Εξαντλημένες από την μικρή απόσταση ,από το απρόοπτο, στην υγεία των ασθενών τους. Με ιώβεια υπομονή ταΐζουν, πλένουν και καθαρίζουν τους κατάκοιτους άνδρες ,γονείς και παιδιά τους. Δέχονται αδιαμαρτύρητα την αλαζονεία και την έπαρση των επιστημόνων. Μόνο η ψυχή τους ξέρει το πραγματικό τίμημα της ασθένειας. Μόνο η καρδιά τους μπορεί να ομολογήσει ότι η ζωή τους έχει μπει σε μία ατέρμονη αναμονή. Χωρίς μεγάλα όνειρα αλλά με πολλές ελπίδες .
Ηρωικές γυναίκες βρίσκονται μόνιμα στους ασθενείς με παραπληγία ή τετραπληγία. Ασθενείς που δεν μπορούν να ορίσουν το σώμα και ενίοτε το μυαλό τους και χρειάζονται μόνιμα κάποιον να τους βοηθήσει. Αυτά που θεωρούνται αυτονόητα ,για μας τους αρτιμελείς, για αυτούς είναι μόνο όνειρο. Αυτές οι γυναίκες κάθονται και βοηθάνε με αυτοθυσία και στοργή. Είναι οι φύλακες άγγελοι αυτών των ασθενών. Παρίστανται σε όλες τις καλές και κακές στιγμές των ασθενών τους. Η εξειδίκευση τους είναι προχωρημένη και μάθανε στο πετσί τους τι θα πει επιπλοκές μίας ασθένειας. Έχουνε πλησιάσει τόσες φορές την ιδέα του θανάτου, που τίποτα δεν τις φοβίζει. Αντιμετωπίζουν με χιούμορ καταστάσεις που άλλοι θα λυγίζανε. Παίρνουν άριστα στην νοσηλευτική.
Στην 30χρονη μου σταδιοδρομία ως γιατρός τις έχω συναντήσει μόνο στα ελληνικά νοσοκομεία. Στο εξωτερικό με αυτό το αντικείμενο ασχολούνται κυρίως νοσηλεύτριες, φυσικοθεραπευτές και ιατρικό προσωπικό εξειδικευμένου κέντρου αποκατάστασης . Στην Ελλάδα μας, με την θλιβερή πρωτιά στα θανατηφόρα τροχαία (πρώτη στην Ευρώπη σε ότι αφορά στα θύματα τροχαίων ατυχημάτων) δεν υπάρχουν κέντρα αποκατάστασης των τέτρα- και παραπληγικών ασθενών. Το μοναδικό κέντρο αποκατάστασης αναπήρων δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο μεγάλο αριθμό των θυμάτων. Οι κλινικές όπου νοσηλεύονται θα ασχοληθούν προσωρινά με το πρόβλημα που προέκυψε και μετά παραπέμπουν τους ασθενείς στα σπίτια τους. Στην απόλυτη αναπηρία όπου η οικογένεια καλείται να θυσιάσει τα πάντα .
Αρκετές φορές διαφωνώ με αυτές τις γυναίκες, επειδή ξέρουν τόσα που δεν θέλουν πλέον την γνώμη των γιατρών. Πολλές φορές όμως έχουν δίκιο επειδή δοκιμάστηκαν στα δύσκολα. Πορεύονται μόνες τους και παλεύουν για την υγεία των ανθρώπων τους και ξέρουν καλύτερα ,από τον γιατρό, τις αντοχές των ασθενών τους . Τους το αναγνωρίζω και σκύβω το κεφάλι μου μπροστά στον ηρωισμό τους. Τις σέβομαι απόλυτα επίσης και τις νοιώθω .Θαυμάζω την πίστη και την αφοσίωση τους .Αναγνωρίζω το ηθικό ανάστημα της πραγματικής θυσίας τους.
