Διαβάζουμε από τοπική εφημερίδα των Ιωαννίνων
"Τραγικό θάνατο βρήκε γύρω στις 10.30 το πρωί ο 49χρονος Δημήτρης Χατζάρας, εργάτης στην καθαριότητα του δήμου Ιωαννιτών, ο οποίος παρασύρθηκε από το απορριμματοφόρο την ώρα που προσπαθούσε να φορτώσει σε αυτό έναν κάδο σκουπιδιών κοντά στο Νεοχωρόπουλο".
Μήπως το ακούσατε στα δελτία ειδήσεων;
Μήπως το είδατε σαν είδηση σε κάποια από τις εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας;
Μήπως είδατε στα πρωϊνάδικα και στα μεσημεριανάδικα, τις πλαστικές, ερμαφρόδιτες τηλεπερσόνες να χύνουν μαύρο δάκρυ για ένα μεροκαματιάρη οικογενειάρχη που έχασε τη ζωή του την ώρα του καθήκοντος;
Και τι καθήκον!
Να ξεβρομίζει τα σπίτια μας, τους δρόμους μας, τις πόλεις μας από τα απορρίμματά μας...
Μήπως είδατε τα ενημερωτικά sites του διαδικτύου με πηχυαίους τίτλους να αναφέρουν για την «πανελλήνια συγκίνηση» που προκάλεσε ο τραγικός θάνατος αυτού του εργάτη;
Μήπως είδατε στο facebook να ανοίγει ομάδα με χιλιάδες μέλη που να καταγράφουν τη συγκίνησή τους για το άδικο θάνατο ενός πατέρα;
Μήπως είδατε τους χιλιάδες ευσυγκίνητους πατριώτες να καταγγέλλουν το γεγονός ότι συνήθως ελάχιστοι εργαζόμενοι σε αυτούς τους χώρους αντιμετωπίζουν το μεθάνιο, το μονοξείδιο & διοξείδιο, τα βαριά μέταλλα, τις ιδιαίτερες καιρικές συνθήκες της περιοχής και τους κινδύνους μόλυνσης, καθημερινά;
Μήπως ακούσατε κάποιον από την πολιτεία, μηδέ του προέδρου της δημοκρατίας εξαιρουμένου, να τονίζει το γεγονός ότι απορριμματοφόρα κι άνθρωποι διανύουν χιλιόμετρα και συλλέγουν τόνους σκουπιδιών, σχηματίζοντας μια εκρηκτική δυσαναλογία, που αντιστοιχεί σε εκατοντάδες τόνους ανά εργαζόμενο;
Μήπως είδατε έστω μια χούφτα λουλούδια και ένα έστω κεράκι στο τόπο που άφησε την τελευταία του πνοή ένας απλός συνάνθρωπός μας;
Όχι ! Τίποτα από αυτά δεν είδατε! Τίποτε από αυτά δεν ακούσατε !
Γιατί;
Γιατί ήταν απλά ένας φτωχός μεροκαματιάρης εργάτης!
Και ο θάνατός του δεν είναι αξιοποιήσιμος από την επίσημη ιδεολογία και προπάγανδα.
Γι αυτό λοιπόν λέμε ότι αυτή η κοινωνία της απύθμενης υποκρισίας, του φιλοτομαρισμού και της απανθρωπιάς είναι ένας βούρκος και εμείς... δεν θέλουμε να κυλιόμαστε στη λάσπη του.
