Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση συνέλευσης. Δύσκολη όχι από πλευράς διαδικασίας, αλλά δύσκολη στο να πέσει στο τραπέζι. Τριγυρίζει καιρό τώρα στους διαδρόμους των Νοσοκομείων. Από τον Σεπτέμβρη. Και κανείς μας δεν ήθελε να την υιοθετήσει. Υποψιαζόμασταν ότι εφημερεύουμε χωρίς πιθανότητα να πληρωθούμε τις πρόσθετες εφημερίες. Όμως και τι να πούμε; Αφήνουμε τους αρρώστους στη μοίρα τους και πάμε σπίτι; Τους αφήνουμε στις ανήθικες, παράνομες, οικονομίστικες διατάξεις του Λοβέρδου; Και πως να γυρίσεις την πλάτη να φύγεις; Και ύστερα πως να κοιμηθείς το βράδυ;
Τι είναι για μας η εφημερία, δεν είναι γνωστό παρά μόνο στο οικείο περιβάλλον. Είναι 10 μερόνυχτα το μήνα, 120 μέρες το χρόνο, είναι το ένα τρίτο της ζωής μας, μακρυά από τα παιδιά μας, χωρίς Χριστούγεννα, χωρίς Πάσχα, χωρίς αργίες, χωρίς ποτέ ήσυχο βράδυ. Το ένα βράδυ είναι το προηγούμενο και το άλλο το επόμενο μιας εφημερίας. Κι αυτό χωρίς διακοπή για 35 χρόνια. Μέχρι πέρσυ και χωρίς ρεπό την επόμενη ημέρα. Άδεια δεν παίρνεις αν δεν τελειώσεις τις εφημερίες σου. Αν αρρωστήσεις εφημερεύεις άρρωστος, γιατί διαφορετικά δεν βγαίνουν οι εφημερίες του τμήματος. Άν στο τμήμα είναι λιγότεροι από πέντε δεν είναι δυνατόν να μετεκπαιδευτείς ποτέ. Και γιατί λοιπόν εφημερεύεις επί 16 ή 24 ώρες;
Για τα 80 ευρώ, που θα συμπληρώσουν το μισθό των 1759 ευρώ;
Εφημερεύεις γιατί η αρρώστια δεν έχει ωράριο. Εφημερεύεις γιατί νοσηλεύεις ασθενείς που χρειάζονται 24ωρη παρακολούθηση. Εφημερεύεις γιατί το κράτος δεν βρήκε άλλο τρόπο να καλύψει ιατρικά τις ώρες αυτές.
Χρόνια τώρα εκμεταλλεύεται το χρόνο μας, την δουλειά μας, την διαθεσιμότητα μας, την αγάπη μας για τον άρρωστο, την αφοσίωση στον καθήκον. Η εφημερία είναι υπερωρία, αλλά ποτέ δεν πληρώθηκε σαν υπερωρία. Ο συνολικός εργάσιμος χρόνος στα 35 χρόνια, γίνεται 50 χρόνια κι αυτό δεν μετράει για μείωση του συντάξιμου χρόνου.
Ο νόμος δεν επιτρέπει υπέρβαση των 48 ωρών εργασίας ανά εβδομάδα κι εμείς φτάνουμε πολλές φορές τις 80.
Τώρα δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Να συνεχίσουμε να εφημερεύουμε απλήρωτοι, για να σωθεί ποιός εν τέλει; Ο άρρωστος κρατικός μηχανισμός, ο παρανοϊκός λογιστής υγείας, ή οι τράπεζες;
Θέλουμε να γνωρίζουν όλοι, ότι δεν είμαστε εμείς που εγκαταλείπουμε τον άρρωστο και τα Νοσοκομεία.
Ο χώρος της δημόσιας υγείας είναι η επιλογή της ζωής μας και γι αυτό βρεθήκαμε εδώ.
Το ΕΣΥ εγκαταλείφθηκε από την πολιτική της κυβέρνησης, όπως εγκαταλείφθηκε και όλος ο λαός, όπως εγκαταλείπεται η αρχή του κράτους πρόνοιας σ΄ολόκληρη την Ευρώπη. Εγκαταλείφθηκε γιατί η υγεία σαν επένδυση αποδίδει πολλά στον ιδιωτικό τομέα. Και η πολιτεία την δωρίζει στο επιχειρηματικό κεφάλαιο.
Μένει εμείς να αποφασίσουμε αν θα επιτρέψουμε να προστεθεί αυτή η εγκληματική πράξη σε όλες τις άλλες, που ακύρωσαν δικαιώματα ανθρώπινα και καταπάτησαν αξίες κοινωνικές, που κρατούσαν ως τώρα μακρυά από την υγεία τα αρπαχτικά του ανεξέλεγκτου κέρδους.
Η ΕΝΩΣΗ ΓΙΑΤΡΩΝ ΕΣΥ ΡΕΘΥΜΝΟΥ
