Από την εφημερίδα "Κόντρα"
Η γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ έκανε την περασμένη Πέμπτη σκληρή επίθεση κατά των κερδοσκόπων. Σημείωσε, μάλιστα, με νόημα πως πρέπει να εξεταστεί το αν οι τράπεζες που διευκόλυναν την Ελλάδα να κρύψει μέρος του ελλείμματος και του χρέους της το 2001 είναι αυτές που καθοδηγούν τη σημερινή επίθεση ενάντια στα ελληνικά κρατικά ομόλογα, φωτογραφίζοντας την Goldman Sachs. Μια μέρα πριν, η γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ, μιλώντας σε συνεδρίαση της επιτροπής οικονομικών της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης είπε πως η γαλλική κυβέρνηση εντόπισε έξι χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που κερδοσκόπησαν με τα ελληνικά ομόλογα, σημειώνοντας με νόημα πως πρόκειται για ιδρύματα αγγλοσαξονικών συμφερόντων.
Παρατήρηση πρώτη: Περισσότερο από το 75% του ελληνικού κρατικού χρέους βρίσκεται στα χαρτοφυλάκια γερμανικών, γαλλικών και ιταλικών τραπεζών. Επομένως, από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις ευνοήθηκαν πρωτίστως όχι οι Αγγλοσάξονες, αλλά οι «πούροι» ευρωπαϊστές.
Παρατήρηση δεύτερη: Το βασικότερο σενάριο που εξετάζει το διευθυντήριο «Κομισιόν–ΕΚΤ–Ecofin», προκειμένου να παράσχει «έμπρακτη στήριξη» στο ελληνικό κράτος είναι να υπάρξει μια ad hoc συμφωνία για την απορρόφηση ελληνικών ομολόγων από γερμανικές, γαλλικές και λοιπές ευρωπαϊκές τράπεζες. Η λύση αυτή βολεύει το γαλλογερμανικό άξονα, διότι μια τέτοια συμφωνία δεν ανοίγει ζήτημα στήριξης κάθε χώρας της ευρωζώνης που δέχεται επίθεση στα διεθνή χρηματιστήρια, δε βολεύει όμως καθόλου το ελληνικό κράτος, που θα υποχρεωθεί και πάλι να πληρώσει υψηλό spread, χαμηλότερο μεν από το σημερινό επίπεδο, όμως πολύ υψηλό σε σχέση με ό,τι ίσχυε πριν μερικούς μήνες. Γι’ αυτό και η επίθεση στα ελληνικά ομόλογα συνεχίζεται, παρά την «πολιτική στήριξη» που της πρόσφερε η έκτακτη σύνοδος κορυφής της ΕΕ. Τα «καρτάλια» του χρηματιστικού κεφάλαιου θέλουν να κρατήσουν ψηλά το spread, για να εκμεταλλευτούν μια απόφαση του Ecofin για ad hoc δανεισμό του ελληνικού κράτους.
Παρατήρηση τρίτη: Πώς γίνεται και χώρες σαν τη Γαλλία, τη Γερμανία και τη Ρωσία πιέζουν μια υπό χρεοκοπία χώρα, όπως παρουσιάζουν την Ελλάδα, να κάνει στα πολεμικά τους εργοστάσια παραγγελίες που πλησιάζουν τα 10 δισ. ευρώ. Εντάξει, ας μη μιλήσουμε για αλληλεγγύη, αλλά δεν φοβούνται μήπως χάσουν τα λεφτά τους;
Παρατήρηση τέταρτη: Γιατί θυμήθηκαν τώρα η φράου Μέρκελ και η μαντάμ Λαγκάρντ τους «κερδοσκόπους», που μάλιστα είναι μόνο Αγγλοσάξονες; Πέρυσι τέτοια εποχή δεν μας διαβεβαίωναν, ομού μετά των άλλων ηγετών των χωρών της Ευρωένωσης, ότι «μπουκώνοντας» με κρατικό χρήμα τις τράπεζες και σώζοντάς τες από την κατάρρευση, έβαλαν τέρμα στον «άφρονα» καπιταλισμό των «κερδοσκόπων», ότι έβαλαν στη θέση τους τα «golden boys» και πλέον είναι οι κυβερνήσεις αυτές που θα έχουν την ευθύνη για την πορεία των οικονομιών;
Παρατήρηση πέμπτη: Το ελληνικό ΑΕΠ αντιστοιχεί μόλις στο 2,5% του ΑΕΠ της ευρωζώνης και μόλις στο 0,2% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το ελληνικό χρέος –που υποτίθεται ότι αποτελεί το μέγα πρόβλημα– είναι μόλις το 1% του παγκόσμιου χρέους, που πλησιάζει τα 40 τρισ. δολάρια. Η αύξηση του ελληνικού χρέους στη μέχρι στιγμής διετία της κρίσης ήταν 18%, ενώ του παγκόσμιου χρέους 23%. Το δημοσιονομικό έλλειμμα δεν διπλασιάστηκε μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες 17 χώρες της ευρωζώνης. Το έλλειμμα εκτινάχτηκε χάρη κυρίως στα κρατικά «πακέτα» που αφειδώς προσφέρθηκαν στις τράπεζες, για να ξεφορτωθούν τα «τοξικά προϊόντα» και να επιστρέψουν στην κερδοφορία. Πώς είναι δυνατόν η ελληνική οικονομία, μ’ αυτό το ασήμαντο –και σε σχέση με τον παγκόσμιο καπιταλισμό και σε σχέση με τον καπιταλισμό της ευρωζώνης– μέγεθος, να απειλεί είτε τις ευρωπαϊκές είτε τις παγκόσμιες οικονομικές ισορροπίες;
Καλό το παραμύθι, αλλά όπως είδαμε δεν έχει δράκο. Εκείνο που μπορούμε να πούμε είναι πως κάποιον (άλλο) λάκκο έχει η φάβα.
Το ελληνικό κράτος έχει γίνει ένα πειραματόζωο, για να λύσουν τις διαφορές τους οι μερίδες του χρηματιστικού κεφάλαιου που επενδύουν είτε σε ευρώ είτε σε δολάρια. Ο ελληνικός λαός έχει γίνει ένα πειραματόζωο για να δουν οι εκπρόσωποι των πιο επιθετικών μερίδων του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου μέχρι ποιου σημείου μπορούν να εξαλείψουν το πολυδιαφημισμένο «κράτος πρόνοιας», το καμάρι του κεϊνσιανισμού, με το οποίο πορεύτηκε μεταπολεμικά κυρίως η Δυτική Ευρώπη.
«Οι αγορές θέλουν αίμα», γράφεται κατά κόρον τις τελευταίες εβδομάδες. Το κεφάλαιο θέλει αίμα, αίμα εργατικό, για ν’ αντιμετωπίσει την κρίση του και να ανασυγκροτήσει κράτη και οικονομίες σε πιο συντηρητική βάση. Με όρους υπερεκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.
Από την άποψη αυτή, αν η ελληνική εργατική τάξη τους ανακόψει, θα βρεθεί στη διεθνή πρωτοπορία.
