Πριν λίγες μέρες μόλις, η
εθνοσωτήριος συγκυβέρνηση τροποποίησε την έτσι κι αλλιώς αδιάντροπη δανειακή
σύμβαση, εκτός Βουλής, με «πράξη νομοθετικού περιεχομένου», ώστε προβλέπει
πλέον ότι «το Δικαιούχο Κράτος Μέλος, η Τράπεζα της Ελλάδος και το Ελληνικό
Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα
και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να
δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία».
Συνέπεσε
το νέο μνημείο ραγιαδισμού, με τους πανηγυρισμούς για το κερδοσκοπικό ανακάτεμα
της τράπουλας στην τσόχα της αγοράς χρέους, υπό τον ακηλίδωτα ακαδημαϊκό τίτλο
«επαναγορά ομολόγων». Όπως, άλλωστε, συνέπεσε με την παρουσίαση -από γερμανικά
και ντόπια ΜΜΕ- της συνάντησης του Πρωθυπουργού της χώρας με Πρωθυπουργό
κρατιδίου της Γερμανίας ως συνάντηση μεταξύ «ομολόγων». Το όλον μνημονιακό
καθεστώς δεν χάνει ευκαιρία, να μας εκπαιδεύει ως υπηκόους σε χώρα-βιλαέτι.
Αναπόσπαστο μέρος του
καθεστώτος αυτού, το σύνολο της ντόπιας αστικής τάξης, που όσο περισσότερο
συνεργάζεται με την Τρόικα για να αυξήσει τα κέρδη της συντρίβοντας τις
εργαζόμενες τάξεις, τόσο σκάβει τον ίδιο τον λάκκο της. Τόσο τυχοδιωκτική και
παραδομένη έχει καταντήσει η κοινωνική τάξη αυτή, ώστε ύστερα από κάθε
συνειδητό και αποφασιστικό χτύπημα, που δίνει στους εργαζομένους και ανέργους
για να κερδίσει το «σήμερα κι αύριο βλέπουμε», στέλνει αλαφιασμένη διάφορους
εκπροσώπους της στα… τηλεοπτικά κανάλια -ή απλώς εντέλει δημοσιογράφους και
«σχολιαστές»- να θρηνήσουν με ανημπόρια την απουσία μέλλοντος.
Μέσα στο κλίμα αυτό
παρακμής και σαπίλας, οι μόνοι που κρατάμε το κεφάλι ψηλά είμαστε οι άνθρωποι
των εργαζόμενων τάξεων της χώρας, οι αγωνιστές της καθημερινότητας, οι αφανείς
και μόνοι ήρωες. Στο σπιράλ της ανατροπής του κόσμου όπως τον γνωρίζαμε, κάθε
κινητοποίηση, κάθε απεργία, κάθε μορφή αντίστασής μας δένουν το Εγώ με το
Εμείς, το περιφερειακό με το κεντρικό, το εργασιακό με το πολιτειακό, το εθνικό
με το διεθνές, τις σύγχρονες γενιές με τις μελλοντικές. Κάθε μέρα το
αποδεικνύουμε ότι είμαστε οι μόνοι που αναζητούμε και δοκιμάζουμε συλλογικές
λύσεις, κόντρα στην ιδιοτέλεια των ντόπιων και ξένων καταστροφέων, αλλά και των
ηγεσιών των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Οι τελευταίες είτε δεν έχουν καταλάβει σε ποια
περίοδο μπαίνουμε, οπότε είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες μας, ή έχουν
καταλάβει, οπότε είναι απέναντι στις ανάγκες μας. Σε κάθε περίπτωση δημιουργούν
αδιέξοδα, με την συντηρητική επιλογή τους, να υπάγουν τα εργασιακά προβλήματα
σε συντεχνιακά και κλαδικά, αντί να τα αντιμετωπίζουν εμπράκτως ως αναπόσπαστα
του πεδίου σύγκρουσης μεταξύ του άνωθεν προωθούμενου κοινωνικού, πολιτικού,
πολιτισμικού και ανθρωπολογικού πισωγυρίσματος και των αντιστάσεων από τα κάτω.
Οι αποφασιστικοί,
πεισματικοί Αγώνες για την Ανατροπή των «μνημονίων» και των βαστάζων τους είναι
η μόνη προοπτική για τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον πολίτη. Οι νέες
συλλογικότητες, τα κοινά αιτήματα, οι ενιαίες δράσεις, εγκαινιάζουν διεξόδους
σ’ ένα καλύτερο μέλλον. Κι αυτό το μέλλον θέλουμε και διεκδικούμε να το
ζήσουμε.
Το Δ.Σ. του Σωματείου
