Το SHOCK στην υγεία και πώς να κλέψεις την ψυχή ενός λαού

Όλα άρχισαν μια δεκαετία πριν.

Τότε το Εθνικό σύστημα υγείας, που ήταν δικό τους δημιούργημα σχεδιασμένο να στηρίζει – κάτω από την απαίτηση εθνικών αναγκών και διεθνών ισορροπιών - μια τεχνητά ανερχόμενη μεσαία τάξη που θα αποτελούσε και το άλλοθι του συστήματος, αυτό λοιπόν το σύστημα υγείας τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς άρχισε να διαφαίνεται ότι τους ήταν από άχρηστο έως επικίνδυνο και ως εκ τούτου έπρεπε να καταρρεύσει.

Η επιχείρηση ξεκινούσε με την κατασυκοφάντηση των δημόσιων λειτουργών στην υγεία όπου «όλοι και πάντα έπαιρναν φακελάκι», ενώ αργότερα «εντόπισαν την τεράστια διαφθορά στις προμήθειες των υλικών» - λες και δεν ήταν το ίδιο το υπουργείο που απέφευγε τους κεντρικούς διαγωνισμούς από Εθνικό φορέα διαχείρισης και που όριζε προκλητικά ψηλά πλαφόν για τα αναλώσιμα και εμφυτεύσιμα υλικά κάνοντας έτσι την κλοπή νόμιμη και τη μίζα αυτονόητη στις προμήθειες για τα νοσοκομεία, οι οποίες προμήθειες όμως από τότε ήταν καταδικασμένες από το σύστημα να οδηγηθούν σε αδιέξοδο.

Ήταν το ίδιο Υπουργείο που είχε εγκαταλείψει ουσιαστικά την υπόθεση της εκπαίδευσης των νέων γιατρών στο φιλότιμο των συναδέλφων τους και στον «Ιπποκράτειο όρκο» ενώ έκλεινε τα μάτια – αν δεν στήριζε κιόλας – στην αποκλειστική διαχείριση της μετεκπαίδευσης των γιατρών από εταιρίες φαρμάκου και αναλώσιμου υγειονομικού υλικού. 

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου ; 

Και ας ήταν το ΕΣΥ στην χώρα μας (με όλα του τα προβλήματα) ένα σύστημα υγείας όπου σε αυτό ο ασθενής , Έλληνας η αλλοδαπός, εύπορος η απόκληρος, είχε - με αξιοπρέπεια - μια από τις καλύτερες προσβάσεις στις βασικές υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας, συγκρίσιμη με εκείνη των πιο ανεπτυγμένων προνοιακά κρατών.

Η αρχή του τέλους έγινε με την κατάλυση από πλευράς του Υπουργείου, της συλλογικής σύμβασης που για πρώτη φορά μεταπολεμικά είχαν οι Νοσοκομειακοί γιατροί επιτύχει , το 2008.

Το είπαν «εξυγίανση», «εξορθολογισμό», «διαρθρωτικές αλλαγές στο χώρο τις υγείας», χρησιμοποιώντας τους ίδιους ακριβώς όρους με αυτούς που πρόβαλαν δικτατορικά καθεστώτα στη Λατινική Αμερική πριν 30 χρόνια προκειμένου να ξηλώσουν Εθνικά συστήματα υγείας που αποτελούσαν κατάκτηση των εργαζομένων στις χώρες τους.

Όρισαν το 5ευρω στα εξωτερικά ιατρεία για να μας εισαγάγουν στην ιδέα της «κατάργησης του τσάμπα», κατάργησαν τα επιδόματα των υγειονομικών κόβοντας εντέλει τον 14ο αλλά και τον 13^ο μισθό, κούρεψαν τα κονδύλια για τις εφημερίες των γιατρών και τις υπερωρίες των λοιπών υγειονομικών προκαλώντας μια μείωση των αποδοχών τους της τάξεως του 40% μέσα σε δύο χρόνια και τώρα ετοιμάζονται για νέα περικοπή 18% με την αναστολή των ειδικών μισθολογίων οδηγώντας ξεκάθαρα το εισόδημα των υγειονομικών σε επίπεδα Βουλγαρίας με τιμές διαβίωσης Ελβετίας.

Και ενώ κατάργησαν η συνέπτυξαν πάνω από 50 Νοσοκομεία ( στα 120), δεν παρέλειψαν να μειώσουν την χρηματοδότηση στα υπόλοιπα κατά 40-50%, φροντίζοντας συγχρόνως να τα «εκκενώσουν» από εργαζόμενους , επιβάλλοντας στην αρχή το 5:1 ( αποχωρήσεις : προσλήψεις) , αργότερα το 10:1 και σήμερα το 20:0 προσβλέποντας έτσι με αυτό τον τρόπο τα Δημόσια Νοσοκομεία της χώρας να καταρρεύσουν άδεια από εργαζόμενους σε λιγότερο από δύο χρόνια.

Όσο αφορά την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, συνένωσαν τάχα τα ασφαλιστικά ταμεία που με τα «δομημένα ομόλογα» και το τελευταίο «κούρεμα» των αποθεματικών τους είχαν φροντίσει πρώτα να τα εξαθλιώσουν οικονομικά, παρέχοντας όμως χρηματοδότηση του νέου αυτού φορέα (ΕΟΠΥΥ) που αντιστοιχεί μόνο στο 50% των αναγκών του .

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες επιβάλλουν αυστηρά τόσο στα Νοσοκομεία όσο και στον ΕΟΠΥΥ την ηλεκτρονική συνταγογράφηση φαρμάκων, εξετάσεων και θεραπευτικών σχημάτων μέσα από ένα ανακριβές , δύσχρηστο και εν τέλει μη λειτουργικό σύστημα που συχνά καταρρέει, αφήνοντας στα «κρύα του λουτρού» τον ασθενή που αποχωρεί αβοήθητος από το ΕΣΥ, εξυπηρετούμενος τελικά με δική του δαπάνη , αν για αυτήν έχει την οικονομική δυνατότητα.

Την ίδια στιγμή η επίσημη πολιτεία ζητά για ακόμα μια φορά στην ουσία «δάνειο» από τους φαρμακοποιούς, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η παροχή φαρμάκου στους ασφαλισμένους , οδηγώντας σε αδιέξοδο τους τελευταίους και αποκλείοντας τους ασθενείς από την τελευταία γραμμή άμυνας αλλά και παρηγοριάς τους στη νόσο που είναι το φάρμακο.

Αποδέκτης των παραπάνω ;….. ο ασθενής!

Αποτέλεσμα ;… Νόσος και θάνατος ! .Περαιτέρω; …..Μείωση του προσδόκιμου επιβίωσης !...... ότι ακριβώς δηλαδή συνέβη στις χώρες που «προστάτεψε» το ΔΝΤ.

«Μα αλήθεια που το πάνε;» ρωτάνε οι ανυποψίαστοι ασθενείς. «Είναι με τα καλά τους;» λένε άλλοι .

Βεβαίως και είναι!

Το ΕΣΥ μαζί με το εθνικό σύστημα εκπαίδευσης στη χώρα μας - και όχι μόνο - είναι από τα τελευταία προπύργια του «Δημόσιου χώρου» σαν αντίληψη και λειτουργία του κράτους πρόνοιας . Η κατάργησή του σηματοδοτεί την παράδοση της κοινωνίας στη λογική του « ατομικού » , στο αντίποδα ακριβώς της συλλογικότητας που σχεδιάζει και ικανοποιεί τις ανάγκες των πολλών. Στόχος τους δεν είναι καθόλου τα 1 η 2 δις Ε που θα εξοικονομήσουν εξαθλιώνοντας το 80% της κοινωνίας. Σκοπός τους είναι να τελειώνουν επιτέλους με ότι έχει απομείνει στις συνειδήσεις μας από αυτό που αποκαλούμε Δημόσιο, Κράτος, Κοινωνική Πρόνοια και Αλληλεγγύη, συλλογική ευθύνη και δράση .

Υπάρχει όμως και μια δεύτερη πλευρά της στρατηγικής τους . Όταν το σύστημα επιτίθεται με τόση λύσσα σε ένα δημόσιο αγαθό όπως η Υγεία, αμφισβητώντας ακόμα και τα αυτονόητα και οδηγώντας το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας σε απόγνωση, το ελάχιστο που πετυχαίνουν είναι να γονατίσουν τους ανθρώπους μέχρι που να νιώσουν ηττημένοι, ανήμποροι να αντισταθούν και πανικόβλητοι όχι μόνο για όσα τους συμβαίνουν αλλά κυρίως για όσα είναι δυνατόν να τους επιφυλάσσει η επόμενη μέρα . Τότε είναι που το σύστημα θα μπορέσει να ξεδιπλώσει την αληθινή του στρατηγική που δεν είναι άλλη από την ιδιοποίηση της Δημόσιας περιουσίας (υπέργειας και υπόγειας) και την υποβάθμιση του κόστους εργασίας άρα και ζωής των ανθρώπων σε επίπεδα Τρίτου κόσμου.

Το σύστημα υγείας για μια κοινωνία είναι το πιο ευαίσθητο, το τρωτό της σημείο της. Για αυτό και το διάλεξαν και πρώτο στη σειρά των μνημονιακών στόχων παρά το μεγάλο πολιτικό κόστος που θα είχε μια τέτοια παρέμβαση.

Στη λογική του shock που προωθεί ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός της σχολής του Σικάγου εδώ και 40 χρόνια σε όλα τα μήκα και τα πλάτη του πλανήτη , το ζητούμενο είναι η δημιουργία της «καμένης γης», του «σεληνιακού τοπίου » πάνω στο οποίο το σύστημα θα οικοδομήσει τη νέα απάνθρωπη τάξη πραγμάτων που ευαγγελίζεται.

Το Εθνικό σύστημα Υγείας προσφέρεται για κατάργηση όχι γιατί είναι «πολυδάπανο και διεφθαρμένο» - οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί και η επιχείρηση των ολυμπιακών αγώνων άραγε τι είναι - αλλά γιατί η κατάρρευση του πονάει, και ο πόνος αυτός είναι πόνος ψυχής και σύγχυση μυαλού. Τότε είναι που οι αντιστάσεις μηδενίζονται και οι αγώνες ματαιώνονται . Εκεί στοχεύουν ! …….. θα τους αφήσουμε ;

«Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου…….αυτό που θέλουν είναι η ψυχή σου δικέ μου. Θα φτύσεις αίμα απ’ το στόμα……σαν το σκυλί τους θα σε έχουν δικέ μου….μα δεν θα έχεις ψυχή να το νιώσεις. Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία. Δεν φτάνει μόνο η δουλειά!»

Ζάκυνθος 15 / 9 /2012

Νίκος Ποταμίτης