Όπως είχαμε γράψει και σε
προηγούμενα δημοσιεύματα..
έχουμε μπει στην τελευταία φάση ενός πολύ καλά
οργανωμένου σχεδίου που ξεκίνησε επισήμως πριν περίπου 3χρόνια με την υπαγωγή της χώρας μας, με τη σύμφωνη γνώμη του ντόπιου πολιτικού προσωπικού, στο καθεστώς
αλλεπάλληλων Μνημονίων .
Δυο
ήταν και είναι οι βασικοί στόχοι αυτού του σχεδίου
- Η βαθύτατη υποβάθμιση –υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης
- Η μετατροπή της χώρας σε ένα άθροισμα Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, στις οποίες θα επικρατεί, σε όλα τα επίπεδα , ένα καθεστώς σύγχρονης δουλείας, που τίποτε δεν θα χει να «ζηλέψει» από τα δουλοκτητικά καθεστώτα του παρελθόντος, τηρουμένων βέβαια κάποιων αναλογιών..
Ο πρώτος στόχος γίνεται προσπάθεια να επιτευχθεί με την
καταβαράθρωση των μισθών και ημερομισθίων σε επίπεδα Μπανγκλαντές , με τη
καταβαράθρωση των συντάξεων , με την
πλήρη αποδιάρθρωση και ελαστικοποίηση
των εργασιακών σχέσεων, την ανατροπή της όλης οργάνωσης της
εργασίας με τη μορφή που την είχαμε γνωρίσει, την κατάργηση των όποιων
θεσμών και υπηρεσιών του πάλαι ποτέ
γνωστού και ως «κράτους πρόνοιας» (επιδόματα, Παιδεία, Υγεία), τη διάλυση του ασφαλιστικού
και συνταξιοδοτικού συστήματος , την
παράταση του εργάσιμου βίου μέχρι την ώρα της κηδείας, την τεράστια ανεργία, την
επιβολή άγριας φοροληστείας και αλλεπάλληλων χαρατσιών ιδιαίτερα σε όλα τα
στρώματα της μισθωτής εργασίας , την εγκαθίδρυση μέσω αλλεπάλληλων
νομοθετημάτων ενός κράτους βαθύτατης
καταστολής και κρατικής τρομοκρατίας , ώστε να αντιμετωπιστούν οι όποιες αντιδράσεις των πληττόμενων στρωμάτων
(δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας) και ιδιαίτερα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Ο δεύτερος στόχος έρχεται
ως συνέχεια και συμπλήρωμα του πρώτου, έχει ως προαπαιτούμενο την επίτευξη σε μεγάλο βαθμό του πρώτου στόχου και θα λάβει την κωδική ονομασία … «Ανάπτυξη»! Θα
προπαγανδιστεί ως η φάση που «βλέπουμε φως», «βγαίνουμε από το τούνελ», «πέρασε η κρίση». Θα είναι η φάση που
δειλά στην αρχή και με μαζικότερο τρόπο στη συνέχεια το ξένο και ντόπιο
κεφάλαιο θα αρχίσουν τις περιβόητες επενδύσεις. Επενδύσεις σε ένα πεδίο κοινωνικής καταστροφής και ερημοποίησης,
με συμβάσεις εργασίας ακόμη και... μιας μέρας, όπου για την κατάκτηση
ενός μεροκάματου των 10 ευρώ για να
αγοραστεί έστω το ψωμί και το
γάλα της οικογένειας, θα πέφτουν -θα
σφάζονται κορμιά . Και κυριολεκτούμε!
και γιατί όλα αυτά;
Μα γιατί στις σύγχρονες
συνθήκες της παρατεταμένης δομικής καπιταλιστικής κρίσης, το κεφάλαιο δεν έχει άλλο δρόμο για να περάσει τον "κάβο", με τις λιγότερες δυνατές γι αυτό απώλειες
( γιατί έχει και αυτό παράπλευρες απώλειες) και για τα κέρδη του.. Γι αυτό και
μέσα από ένα τέτοιο σχέδιο και μέσω των πολιτικών του εκπροσώπων (που είναι οι
διάφορες αστικές κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις) μεταβιβάζει τις συνέπειες της κρίσης,
δηλαδή στέλνει τον λογαριασμό να το πληρώσουν
, στις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας κυρίως και ιδιαίτερα στα φτωχά λαϊκά στρώματα .
και τι ρόλο έχουν τα
μνημόνια;
Τα Μνημόνια ήταν και
είναι η μορφή που πήρε (και θα πάρει) αυτό το σχέδιο σε ορισμένες χώρες της ΕΕ, τις
αποκαλούμενες και «ευρωπαϊκό νότο», με
ορισμένα κοινά, κατά κάποιον τρόπο, οικονομικά χαρακτηριστικά.
Το σχέδιο ενάντια στις
δυνάμεις της εργασίας εφαρμόζεται σε όλη την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία
,( θα διαβάζετε και θα ακούτε για αντίστοιχα «μέτρα και αναδιαρθρώσεις και
μεταρρυθμίσεις» σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης), όμως ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξης της
κάθε χώρας, ανάλογα με τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κάθε
«εθνική» καπιταλιστική οικονομία στα
πλαίσια της γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης, το σχέδιο αυτό παίρνει και διαφορές μορφές.
Δηλαδή αντιλαϊκά και
βάρβαρα μέτρα για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και ιδιαίτερα για τις δυνάμεις της εργασίας παίρνονται και σε άλλες χώρες , μόνο που δεν
έχουν την μορφή και την έκταση των Μνημονίων
όπως τα γνωρίσαμε και τα βιώνουμε εμείς στη χώρα μας και δεν ονομάζονται
… «Μνημόνια».
Τι πρόκειται
να συμβεί στη χώρα μας;
Δεν πρόκειται…
γιατί ήδη συμβαίνει!
Γιατί ήδη ένα πολύ μεγάλο
μέρος του πληθυσμού (όχι βέβαια όλο
) υφίσταται τις συνέπειες των
μέτρων, που λαμβάνουν πλέον τη μορφή οικονομικής, κοινωνικής και ανθρωπιστικής καταστροφής.
Για να το πούμε πιο απλά.
Στη χώρα μας συντελείται αυτή τη στιγμή, παράλληλα με μια γιγαντιαία αναδιανομή
εισοδήματος υπέρ των πλουσίων και σε βάρος των φτωχών και μια συστηματική
γενοκτονία!
Τι μένει να κάνουμε;
Όσο κι αν ακούγεται σαν
μια χιλιοειπωμένη κοινοτοπία, υπάρχουν
δυο δρόμοι για όλους μας, δηλαδή για όλους εμάς που υφιστάμεθα τις συνέπειες αυτών των
πολιτικών
- Ο ένας είναι ο δρόμος του οργανωμένου πανεργατικού ξεσηκωμού με ένα πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής ώστε να πετάξουμε από –πάνω μας μονομερώς τα μνημόνια, τους εφαρμοστικούς νόμους, τις δανειακές συμβάσεις, να πάψουμε να πληρώνουμε και να διαγράψουμε το ληστρικό χρέος, να βάλουμε πλώρη εξόδου από τη θανάσιμη παγίδα του ευρώ και από τη στρούγκα της ΕΕ, να οργανώσουμε ένα σχέδιο ανάπτυξης της οικονομίας μας με γνώμονα πρωτίστως τα συμφέροντα των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας (εθνικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο, αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος εργαζομένων και φτωχών στρωμάτων, αυτόνομη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον)
- Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της υποταγής στα σχέδια του κεφαλαίου, της ΕΕ, της ΕΚΤ , του ΔΝΤ και των ντόπιων συνεργατών τους , της αποδοχής δηλαδή της επερχόμενης εξαθλίωσης και καταστροφής για τους πολλούς και των απίστευτων κερδών για τους λίγους..με Μνημόνια ή όχι!
Δηλαδή δεν μπορεί να
έχουμε και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη.
Όπως
δεν μπορούμε να κάνουμε ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αυγά
Και είναι ή ώρα που πρέπει
να σπάσουμε αυγά.
Η προκηρυχθείσα
(κάτω από την ασφυκτική πίεση της Αριστεράς) ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στις 26 Σεπτέμβρη πρέπει να
αποτελέσει την απαρχή ενός νέου κύκλου αγώνων , πιο μαζικών , με σαφώς πιο
ριζοσπαστικό πολιτικό ανατρεπτικό
περιεχόμενο, που άμεσα θα
μπλοκάρουν τα σχέδια Κεφαλαίου-
Συγκυβέρνησης- ΕΕ-ΔΝΤ και ταυτόχρονα θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ένα
παλλαϊκό πανεργατικό ξεσηκωμό διαρκείας που θα οδηγήσει στη νίκη.
Είναι
αλήθεια ότι σε πολλούς εργαζόμενους υπάρχει ένας διχασμός
- Από τη μια μεριά ακούγονται καθημερινά στους χώρους εργασίας μας αλλά και στις γειτονιές: «πού θα πάει αυτή η κατάσταση;», «δεν έχουμε να φάμε», «δεν έχουμε να σπουδάσουμε τα παιδιά μας», «θα αρρωστήσουμε και δεν θα έχουμε να γιατρευτούμε», «θα πεθάνουμε», «κάτι πρέπει να κάνουμε, δεν πάει άλλο, να αντιδράσουμε». Μερικοί ακόμη πιο «θερμόαιμοι» διερωτώνται: «πότε ρε γαμώτο θα γίνει το μπαμ, να μπούμε μέσα να τους λιώσουμε , να μην αφήσουμε πέτρα πάνω στην πέτρα»!
- Από την άλλη μόλις πέσει η ιδέα της απεργίας ή της κινητοποίησης, σχεδόν από τους ίδιους ανθρώπους αλλάζει το τροπάρι: «δε βγαίνει τίποτα με τους αγώνες», «τόσοι αγώνες έγιναν , τόσες απεργίες κάναμε και τι έγινε;» «ότι είναι να γίνει θα γίνει», «αυτοί δε καταλαβαίνουν τίποτε», «δεν μπορούμε να τους σταματήσουμε» «τσάμπα θα χάσουμε το μεροκάματο, θα το πάρουν και θα το δώσουν στους τοκογλύφους». Ακόμα και άνθρωποι που ποτέ δεν είχαν σχέση με την συνδικαλιστική και πολιτική αριστερά, μάλιστα μπορούμε να πούμε ότι τηρούσαν και εχθρική στάση απέναντί της διερωτώνται σήμερα «Πού είναι η Αριστερά, τι κάνει;» αναγνωρίζοντας έστω και με αυτό τον τρόπο (αποδίδοντας στην Αριστερά το ρόλο του Ρομπέν των φτωχών!) τους ιδιαίτερους δεσμούς της Αριστεράς με το λαό.
Βασίζεται σε πραγματικά
δεδομένα.
Και είναι αλήθεια ότι
αγώνες τουλάχιστον αυτά τα τρία τελευταία χρόνια έγιναν , που όμως δεν
κατάφεραν να εμποδίσουν την εφαρμογή των μέτρων, ούτε να σταματήσουν την
επέλαση του κεφαλαίου ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας.
Τότε γιατί να μη συμβεί
και πάλι το ίδιο;
*Το ερώτημα μπαίνει γιατί
δεν έχει κατανοηθεί μια παράμετρος της παρούσας συγκυρίας.
- Είναι τέτοιο το μέγεθος και το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης,
- διακυβεύονται τόσο μεγάλα συμφέροντα του κεφαλαίου (ακόμα και η ίδια η ηγεμονία του) και των επιχειρηματικών ομίλων
- χρειάζεται να γίνουν τόσο μεγάλες επώδυνες ανατροπές στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων για να σωθούν τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών πλουτοκρατών
Χρειάζεται λοιπόν
ένας παρατεταμένος αγώνας διαρκείας με
προωθημένες μορφές πάλης
*Δεν υπάρχει περίπτωση κυβέρνηση-
ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ να μην προσπαθήσουν με όλα τα
μέσα και όπλα τους να εφαρμόσουν αυτά
που έχουν συνυπογράψει, γιατί αποτελούν ένα πακέτο «απαραίτητο» για να διαμορφωθεί ένα «νέο
τοπίο» που θα δώσει νέα μεγάλη ώθηση στη κερδοφορία του κεφαλαίου .
Είναι τέτοια τα
διακυβεύματα , είναι τέτοιο το βάθος της και το μέγεθος της επίθεσης που
δέχονται οι δυνάμεις της εργασίας, που
απαιτείται και μια άλλης τάξης μεγέθους και στην μαζικότητα της αντίδρασης, της
απάντησης από τη μεριά των πληττόμενων στρωμάτων του πληθυσμού. Χρειάζεται για
να έχουν αποτέλεσμα οι αγώνες, να κινητοποιηθούν ταυτόχρονα , συντονισμένα εκατοντάδες
χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπων. Δεν αρκεί η μαζικότητα των κινητοποιήσεων
των προηγούμενων χρόνων. Χρειάζεται να σηκωθεί από τον καναπέ πολύς κόσμος,
χρειάζεται να κάνουμε ένα ακόμη βήμα και να περάσουμε από τις διαδικτυακές κατάρες και αναρτήσεις στο δρόμο και στα συλλαλητήρια
.Εκεί που θα κριθούν τα πάντα.
*Τρίτο και σημαντικότερο. Ο
αντίπαλος (δηλαδή το κεφάλαιο, η πλουτοκρατία, οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί
οργανισμοί και ολοκληρώσεις -όπως η ΕΕ και το ΔΝΤ -και οι εγχώριοι πολιτικοί
τους εκπρόσωποι –κυβερνήσεις –συγκυβερνήσεις- ) έχει θέσει με ωμότητα το
επίδικο της παρούσας ταξικής διαμάχης και σύγκρουσης:
«Ή εμείς ή εσείς» !
Το λαϊκό και εργατικό
κίνημα δεν έχει καμία πιθανότητα να έχει κατακτήσεις και τελικά να νικήσει σε αυτή την «υπέρ πάντων» ταξική σύγκρουση αν δεν σηκώσει το γάντι σε αυτό
ακριβώς το δίλλημα του αντιπάλου.
Αν δεν απαντήσει με το
ανάλογο: «Ή αυτοί ή εμείς»
Και το ανάλογο δεν μπορεί
να είναι τα αιτήματα που θα περιορίζονται στο:
«Να μη περάσουν τα μέτρα»
«Όχι στα Μνημόνια»
«Να
επαναδιαπραγματευθούμε το Μνημόνιο »
μέσα στα πλαίσια της στρούγκας της ΕΕ
«Να αντικαταστήσουμε το
Μνημόνιο με ένα άλλο σχέδιο»
«Να συζητήσουμε με τους
δανειστές και να βρούμε ένα άλλο σχέδιο»
Το ανάλογο στην παρούσα συγκυρία είναι τα αιτήματα:
«Άμεση στάση πληρωμών
στους τοκογλύφους-δανειστές»
«Έξω η τρόικα από την Ελλάδα»
«Κάτω η κυβέρνηση των
μνημονίων»
«Διαγραφή του χρέους»
«Κατάργηση δανειακών
συμβάσεων»
«Ρήξη και έξοδος από ευρώ
και την ΕΕ»
«Εθνικοποίηση τραπεζών και
μεγάλων επιχειρήσεων με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο»
«Αναπροσανατολισμός της εξωτερικής
πολιτικής με ανάπτυξη σχέσεων αμοιβαίου οφέλους και συνεργασίας με όλες τι
χώρες πάντα προς όφελος του λαού και της χώρας».
«Αναδιανομή εισοδήματος
προς όφελος των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων»
«Μέτρα για όσο το δυνατόν
πιο αυτόνομη παραγωγική ανασυγκρότηση
της χώρας»
*Και τίθεται το τελικό ερώτημα:
Με ποιο συνδικαλιστικό κίνημα
θα γίνουν όλα αυτά;
Δεν μπορείς να
εξασφαλίσεις καλύτερη ζωή βρίζοντας από τον καναπέ τις υποταγμένες και συμβιβασμένες
συνδικαλιστικές ηγεσίες τύπου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ
και παράλληλα να υποτάσσεσαι και να ακολουθείς κατά γράμμα το προγραμματισμό τους , το σχεδιασμό τους και
το περιεχόμενο που δίνουν στους αγώνες.
Είναι προγραμματισμός και σχεδιασμός ήττας !
Δεν υπάρχει περίπτωση με
μια 24ωρη απεργία που θα σκάει εδώ και
εκεί να σταματήσεις την επίθεσή τους.
Χρειάζεται πάνω απ’ όλα ένα νέο συνδικαλιστικό κίνημα
- που θα αξιοποιήσει τη εμπειρία των προηγούμενων αγώνων ,
- που θα καλλιεργεί την ταξική αλληλεγγύη και συντονισμό των συνιστωσών του
- που θα σχεδιάσει μια αντεπίθεση διαρκείας εναλλάσσοντας προωθημένες μορφές πάλης
- που θα κτίζεται κάτω στη βάση, στα πρωτοβάθμια σωματεία, στις γενικές τους συνελεύσεις και στο συντονισμό τους και
- που τα πολιτικά του καύσιμα του δεν θα το πάνε μέχρι το επόμενο πρωί της λήξης μιας 24ωρης απεργίας, αλλά πολύ πιο μακριά…
Για να μη συμβούν λοιπόν «πάλι
τα ίδια», όπως λένε πολλοί εργαζόμενοι και
συνάδελφοι, ας κάνουμε με την 24ωρη γενική απεργία της 26ης Σεπτέμβρη
μια νέα νικηφόρα αυτή τη φορά αρχή!
