Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο "εργαζόμενοι/ες στη βιομηχανία της υγείας"
Το γιατί είναι αναγκαίος ο
αγώνας αυτήν την περίοδο δεν χρειάζεται πολύ κόπο για να το εξηγήσεις, ούτε
είναι και κάτι την αναγκαιότητα του οποίου αντιλαμβανόμαστε μόνο εμείς.
Όσοι
καταλαβαίνουν ότι η όλη φιλολογία γύρω από την κρίση αποσκοπεί στο να μας κάνει
να την δεχτούμε σαν κάτι το φυσικό και αναπότρεπτο, κάτι σαν μια καταιγίδα ας
πούμε, καταλαβαίνουν και ότι ο αγώνας είναι μονόδρομος.
Όσοι δεν θολώνουν από
την παραφιλολογία ότι η κρίση είναι κάτι που μας αφορά όλους με τον ίδιο τρόπο,
είναι ήδη έτοιμοι να ξεσηκωθούν.
Εξάλλου δεν χρειάζεται να
είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις ότι αυτό που σήμερα συμβαίνει στην Ελλάδα
(και που συνέβη και σε άλλες χώρες όχι μόνο της Λατινικής Αμερικής και της
Ασίας αλλά και της ΕΕ) είναι η προσπάθεια να υποτιμηθεί (ή ακόμα και να
καταστραφεί πλήρως) η εργατική δύναμη ώστε να διατηρηθεί η κερδοφορία στα
πλαίσια της παγκόσμιας αγοράς.
Δεν χρειάζεται να μας το
πει κανείς ότι αυτό είναι που συμβαίνει και εκφράζεται και στις υπηρεσίες
περίθαλψης και έχει γενικότερες επιπτώσεις στη ζωή όλων.
Δραματική πτώση στην
ποιότητα της περίθαλψης (ελλείψεις προσωπικού, υλικών, τεράστιες αναμονές για
ραντεβού) που για πολλούς εκφράζεται και ως αποκλεισμός (οι ανασφάλιστοι έχουν
ήδη πεταχτεί απέξω, μετανάστες, τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά πάσχοντες βιώνουν
έναν εξαιρετικά εχθρικό μηχανισμό), ο ΕΟΠYΥ, οι αλλαγές των ποσοστών
συμμετοχής, οι απλήρωτοι φαρμακοποιοί που αυξάνουν ακόμα περισσότερο το κόστος
των υπηρεσιών περίθαλψης, ενώ οι φακελάκηδες, τα χαϊδεμένα παιδιά των διοικήσεων,
φροντίζουν για τον αποκλεισμό και των υπολοίπων.
Και μέσα σ’ όλα, η ακροδεξιά
πτέρυγα του κεφαλαίου, με τη χρυσή αυγή επικεφαλής, εκφράζει αδιανόητες
καινούριες τάσεις: τράπεζα αίματος μόνο για Έλληνες, κοινωνικό ιατρείο
καρατζαφέρη-εκκλησίας, πέταγμα μεταναστών έξω από τα νοσοκομεία, επιθέσεις σε
προσωπικό νοσοκομείων… Στην αρχή κρυφά και σταδιακά και ύστερα ξεκάθαρα
επιβάλλεται ο νόμος της κοινωνικής ευθανασίας: θα πεθάνεις νωρίς γιατί είσαι
φτωχός και περισσεύεις – και ο αντικειμενικός σου αποκλεισμός εμφανίζεται ως
υποκειμενική σου αποτυχία – .
Tην ίδια στιγμή οι
εργασιακές σχέσεις υποβαθμίζονται και κατακερματίζονται, επιτρέποντας στην
εργοδοσία το πλήρες ξεζούμισμα των εργαζομένων. Ατελείωτες ώρες εργασίας και
υπερεργασίας (υπέρβαση ορίου εφημεριών, παράνομα προγράμματα εφημέρευσης),
απλήρωτη εργασία, ανασφαλής εφημέρευση, εισαγωγή μπλοκάκηδων γιατρών στα
νοσοκομεία για περαιτέρω υποτίμηση της εργατικής δύναμης των γιατρών,
μισθολογικές περικοπές (δια νόμου ή και αυθαίρετες) κ.ά.
Ο αγώνας λοιπόν των
γιατρών που προχωρούν σε επίσχεση εργασίας μας αφορά, γιατί διεξάγεται από
αυτούς που είναι διατεθειμένοι να δώσουν έναν αγώνα ενάντια στην προσπάθεια
υποτίμησης της εργατικής δύναμης, υποτίμησης της ίδιας μας της ζωής. Έναν αγώνα
στον οποίο οι εκμεταλλευόμενοι θα δίνουν τη δική τους απάντηση στη διαχείριση
της κρίσης που επιδιώκει την ενότητα εκμεταλλευόμενων – αφεντικών.
Οι επαγγελματίες
συνδικαλιστές ήταν το λιγότερο απόντες μέχρι τώρα από τον αγώνα αυτό. Είναι
κοινό μυστικό ότι ο κύριος ρόλος τους είναι να καταφέρουν να εκφράσουν σε πρώτο
χρόνο την οργή που γεννιέται, ώστε σε δεύτερο χρόνο να μπορέσουν να την
ελέγξουν, και να την οδηγήσουν ο καθένας εκεί όπου τα συμφέροντά του
υπόκεινται. Ακόμα και αν απέτυχαν να ελέγξουν τον αγώνα αυτόν στην αρχή του,
δεν αμφιβάλουμε ότι θα κάνουν κάποια στιγμή την εμφάνισή τους μαζί με το μεγάλο
καπέλο της διαμεσολάβησης (είτε προσπαθώντας να βάλουν τον αγώνα στα καλούπια
που τους ταιριάζουν – π.χ. μετατρέποντας τον σε νομική ή τηλεοπτική
αντιπαράθεση – είτε σαμποτάροντας τον ανοιχτά). Πιστεύουμε ότι οι κοινές
συνελεύσεις είναι η μόνη απάντηση. Η συνέλευση αγώνα που διαμορφώνεται τώρα,
κυοφορεί εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα επιτρέψουν αδιαμεσολάβητα, χωρίς
ειδικούς της πολιτικής, εμείς οι ίδιοι που υφιστάμεθα τα προβλήματα να βρούμε
τις λύσεις και να βάλουμε μπροστά τους αγώνες που αρμόζουν.
κοινές συνελεύσεις αγώνα;
Ποιοι όμως είμαστε εμείς;
Ποιοι θα πρέπει να βρεθούν δίπλα – δίπλα σε αυτές τις συνελεύσεις και αυτούς
τους αγώνες;
Είπαμε ήδη ότι η κρίση δεν μας αφορά όλους με τον ίδιο τρόπο!
Και
δεν εννοούμε μόνο τους πολιτικούς ή τα αφεντικά.
Πολλών εργαζομένων τα
συμφέροντα ταυτίζονται με την διαιώνιση της προηγούμενης κατάστασης. Η θέση
τους στην πυραμίδα της ιεραρχίας τους επέτρεπε να αντιμετωπίζουν τον αγώνα της
καθημερινότητας από πολύ καλύτερη θέση από πολλούς άλλους και για αυτό
υπερασπίζονται, ακόμα και μέσα στους αγώνες, την κλαδική διαίρεση και την
ιεραρχία, τις πηγές δηλαδή των όποιων προνομίων τους.
Αυτοί, μέσα στην κρίση
κοιτάζουν τώρα πως θα τη γλιτώσουν ο καθένας ατομικά ή το πολύ πολύ ο κλάδος
τους και αρνούνται οποιαδήποτε σχέση με άλλους εργαζόμενους –
εκμεταλλευόμενους. Η χαρακτηριστική απουσία των επιμελητών ιατρών από τον αγώνα
των επισχέσεων είναι ενδεικτική του ρόλου ενός μεγάλου κομματιού αυτών. Άλλωστε
με φακελάκια, ποσοστά από τις εταιρείες για τα συνταγογραφούμενα φάρμακα,
κομπίνες, απογευματινά ιατρεία ή και με ιδιωτικά ιατρεία, ο μισθός του Ε.Σ.Υ.
αλλά και οι συνθήκες της υγείας είναι δευτερεύον ζήτημα για κάποιους.
Στις αυτονόητες ερωτήσεις:
τι γίνεται με τους άνεργους, τι γίνεται με τους περιστασιακά εργαζόμενους, τους
μετανάστες, τους ανασφάλιστους, τι γίνεται με εργαζόμενους στον ίδιο κλάδο αλλά
με άλλες εργασιακές σχέσεις άρα και άλλο σωματείο (πχ stage, εργολαβίες κλπ),
τι γίνεται με τους χρήστες των υπηρεσιών που παράγουμε, τι γίνεται με την
πρόσβαση σε αυτές τις υπηρεσίες,… όταν η απάντηση δεν είναι υβριστική είναι
στην καλύτερη περίπτωση ένα αδιάφορο σήκωμα των ώμων.
Με ποιους αξίζει άραγε να
βρεθούμε; Με αυτούς που έτυχε να έχουμε την ίδια εργασιακή θέση και σχέση ή με
εκείνους που αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα και βλέπουμε κοινούς τρόπους
αντιμετώπισης;
Πότε θα σταματήσουμε να αναζητούμε συμμάχους εκεί όπου
κυριαρχούν οι άνθρωποι της εργοδοσίας, μεγαλοδιευθυντάδες, οι καθηγητές και οι
φακελάκηδες και θα κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στην
περίθαλψη αλλά και οι χρήστες των υπηρεσιών περίθαλψης, για να δούμε πώς θα
αντιμετωπίσουμε αυτήν την πραγματικότητα;
Πότε θα οργανώσουμε τους αγώνες
αυτούς που όχι μόνο δεν θα στρέφουν τον έναν εκμεταλλευόμενο ενάντια στον
άλλον, αλλά θα θέτουν και μια προοπτική για μια κοινωνία χωρίς κυριαρχία και
εκμετάλλευση;
ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΤΟΥΜΕ ΣΤΗ
ΣΤΑΓΟΝΑ ΠΟΥ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ
συναντιόμαστε και
κινούμαστε ενάντια:
στο ρήμαγμα των υποδομών,
στην ερήμωση από
προσωπικό,
στους φακελάκηδες,
στα ιδιωτικά ιατρεία των
πανεπιστημιακών,
στο εργασιακό κάτεργο των
εργολαβιών,
στον αποκλεισμό των
ανασφάλιστων από τις δομές περίθαλψης,
στους φραγμούς που βάζει ο
ΕΟΠΥΥ,
στην αύξηση του κόστους
του φαρμάκου,
