Του Παναγιώτη Μαυροειδή
Λαϊκή εξέγερση για ανατροπή και άλλη πορεία ο δρόμος συμβολής της αριστεράς
Η πλατεία Συντάγματος, οι δρόμοι γύρω από αυτήν, εκατοντάδες πλατείες σε όλη την χώρα, έστειλαν χτες τα ηχηρότατα μηνύματα τους.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μόνο οι ‘’νενέκοι’’, δούλοι του κεφαλαίου, των πολυεθνικών, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Υπάρχουν και οι δημιουργοί του κοινωνικού πλούτου και πολιτισμού, που απαντούν αποφασιστικά και με πολύ απλό τρόπο: ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ!
Δε χρωστάμε! όχι μόνο γιατί το ληστρικό χρέος δεν είναι δικό μας και ζητάμε να διαγραφεί. Δεν οφείλουμε τίποτα σε μια κυβέρνηση, ένα κράτος, ένα σύστημα, που απομυζά το αποτέλεσμα της κοινωνικής εργασίας για να το αναδιανείμει με άνισο ταξικό τρόπο. Γεμίζοντας τις τσέπες των επιχειρηματιών, του πολιτικού υπηρετικού προσωπικού και των λοιπών σφουγγοκωλάριων.
Δεν πουλάμε! όχι μόνο γιατί χωρίς δημόσια υγεία, παιδεία, δημόσιες τηλεπικοινωνίες, ταχυδρομεία, παραγωγή ρεύματος, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αξιοπρεπούς κοινωνικής οργάνωσης που δεν θα βλέπει τους πάντες ως καταναλωτές. Είναι και γιατί, πάντοτε, αυτός που ιδρώνει για να δημιουργήσει κάτι, το σέβεται και το αγαπά. Ακόμη και όταν το μαγαρίζει η ατομική ιδιοκτησία του γαιοκτήμονα, του αποικιοκράτη, του καπιταλιστή ή το ευτελίζουν οι μικρόνοοι διαχειριστές, που βλέπουν μπροστά τους μόνο νούμερα.
Δεν πληρώνουμε! όχι μόνο τα διόδια που είναι για να γεμίζει η τσέπη του Άκτορα ή τα εισιτήρια, αλλά και τον πενταετή (;) κεφαλικό φόρο που ανακοίνωσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι μόνο στάση άμυνας και προστασίας του εισοδήματος. Είναι κυρίως πολιτική στάση μαζικής κοινωνικής απειθαρχίας. Στάση μέγιστης κοινωνικής υπευθυνότητας γιατί σηματοδοτεί την αντίσταση της κοινωνίας απέναντι στην εμπορευματοποίηση των πάντων και στην ληστρική εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει μόνο ο καναπές, ο φραπέ και η τηλεόραση. Υπάρχουν οι δρόμοι και οι πλατείες. Που ορίζουν όχι μόνο μια αγωνιστική στάση, αλλά και μια νέα κοινωνικότητα που στηρίζεται στην αλληλεγγύη, στην συλλογικότητα, στον οραματισμό, στην δημιουργική διαπάλη, στην συμμετοχή, στην αναζήτηση της πραγματικής δημοκρατίας.
Να γιατί ένας σύντροφος που επέστρεψε πρόσφατα από την Αμερική, αυτές τις μέρες, αν λες ότι είσαι έλληνας σε κοιτάζουν με θαυμασμό και με θέρμη. Για αυτή την Ελλάδα είμαστε υπερήφανοι. Και για αυτή την ίδια ο Παπανδρέου, ντρέπεται και περιγελείται από τους ομοτράπεζους του.
Οι υπουργοί και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να πάνε σε μια ταβέρνα, όχι γιατί φοβούνται την βία και το λυντσάρισμα, αλλά γιατί είναι πράγματι πολύ βαρύτερη η λαϊκή τιμωρία της λοιδορίας και της γιούχας. Οι βουλευτές της ΝΔ και του ΛΑΟΣ μεταμφιέζονται και αυτοί για να μπουν στην Βουλή, τρέμοντας την λαϊκή αφύπνιση και την αναζήτηση άμεσου πολιτικού ρόλου από το λαό.
Μεγάλα τμήματα της αριστεράς, στάθηκαν φοβικά απέναντι στην εισβολή στο πολιτικό προσκήνιο των εργαζομένων, των φτωχών, των ανέργων. Στην δίκαιη ή άδικη κριτική του κόσμου, είδαν με φόβο μόνο ή κυρίως την αμφισβήτηση του δικού τους πολιτικού ρόλου. Και άρχισαν τα μαθήματα για τον κίνδυνο της α-πολιτικότητας, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να συμβάλουν αλλά και να προσλάβουν από το κύμα της νέας μαζικής πολιτικοποίησης. Για μια νέα συνάντηση ενός νέου συνειδητού και ενός νέου κοινωνικού αυθόρμητου. Κινήθηκαν συμβατικά, μίζερα, παρωχημένα, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και περισυλλογής. Αρνήθηκαν να κατανοήσουν ότι στο Σύνταγμα παίζεται το στοίχημα της αναγέννησης και αναβάπτισης της αριστεράς μέσα στη λαϊκή θέληση. Ευτυχώς, οι εργαζόμενοι και οι νέοι που συνέρρευσαν μαζικά και ειρηνικά στο Σύνταγμα, που συγκρούστηκαν αποφασιστικά με την αστυνομία και την μασκοφόρο κυβερνητική προβοκάτσια δεν έχουν την ίδια μνησικακία με τις ηγεσίες. Σώζουν την τιμή του σκοπού της αριστεράς, δίνουν την νέα ευκαιρία για την επανεξόρμηση της. Είναι πολύ σημαντικό ότι το 47% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ δηλώνουν πως συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις των πλατειών παρά τις λοιδορίες της Παπαρήγα. Κάτι αντανακλά το γεγονός ότι το ΠΑΜΕ ήρθε και έμεινε στο Σύνταγμα, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα.
Τμήματα της αναρχίας έπαιξαν στο Σύνταγμα το επικίνδυνο παιχνίδι της πολιτικής προβοκάτσιας που έστησε ο ασφαλίτικος κρατικός μηχανισμός, στο όνομα δήθεν του αυτόκλητου κυνηγητού των φασιστών. Διασύρθηκαν, γιουχαίστηκαν, εξευτελίστηκαν, ηττήθηκαν πολιτικά.
Σε αυτή την Ελλάδα ζούμε. Της κυβέρνησης της τριπλής κατοχής από ΕΕ, ΔΝΤ και ελληνικό κεφάλαιο. Της αντιπολίτευσης της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, που στρέφεται κυρίως κατά των εργαζομένων, των συνδικάτων και των μεταναστών και παρά κατά της κυβέρνησης και του μνημονίου. Της αριστεράς που θεωρεί ακόμη και τώρα ότι ‘’ η ΕΕ είναι σήμερα το όπλο μας…’’ (Αλ. Τσίπρας) και που καταστροφολογεί για την έξοδο από το ευρώ. Του υποταγμένου κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, με ένα πρόεδρο στην ΓΣΕΕ που λαμβάνει και στο 2010 της κρίσης 150.000 ευρώ εισόδημα!
Σε αυτή την ίδια χώρα όμως, εκατομμύρια ανθρώπων (πάνω από 2.000.000 σύμφωνα με τελευταία έρευνα!) , διαλέγουν το δρόμο της εξέγερσης. Μπροστά μας γίνεται! Δεν είναι όπως τη σχεδιάσαμε ή την φανταστήκαμε, αλλά ΓΙΝΕΤΑΙ και είναι ανεπανάληπτη.
Απλό και σκληρό είναι το δίλλημα για την αριστερά: Θα συμβάλλει άραγε για την ανάπτυξη και τον πολιτικό της μετασχηματισμό σε συνειδητό κίνημα αντικαπιταλιστικής ανατροπής; Ή θα επιδιώξει να την στριμώξει στον στενό κορσέ του αστικού κοινοβουλευτισμού-που μαζικά και με αηδία απορρίπτει πολύς κόσμος-και των παλιών μορφών ενσωμάτωσης των διαθέσεων;
Το αίτημα για ‘’εκλογές τώρα’’ το έθεσε πρώτα ο ΣΥΡΙΖΑ και χτες προσχώρησε σε αυτό και το ΚΚΕ. Αυτή η πολιτική απάντηση ακυρώνει την αριστερά. Την απομακρύνει από την εξεγερτική προοπτική των πλατειών. Ακυρώνει και τις πλατείες.
Τι προσδοκά η αριστερά με αυτή τη πρόταση; Ας δούμε νηφάλια τις προοπτικές.
Μία αυξημένη πιθανότητα είναι -με δοσμένη την δύναμη χειραγώγησης από τα ΜΜΕ, τους εκβιασμούς και τις υποσχέσεις της εξουσίας- ένα αποτέλεσμα επικυρωτικό για την αντεργατική πολιτική, με ανακατανομή της δύναμης των κομμάτων εξουσίας, αλλά με αυξημένα ποσοστά για την αριστερά. Είμαστε ικανοποιημένοι;
Μια άλλη –διαμετρική υποτίθεται- δυνατότητα είναι μια αντιμνημονιακή κυβερνητική πλειοψηφία. Ποιος έχει αυτή την εκτίμηση και θέτει αυτόν τον στόχο; Στο χωριό μου λένε πως αν τα όργανα παίζουν καλαματιανό, εσύ δεν μπορείς να χορεύεις συρτό, παρά μόνο για λίγο ώσπου να γίνεις καταγέλαστος. Αριστερές προοδευτικές λύσεις, χωρίς να έχει κλονιστεί συθέμελα το σύστημα της ατομικής κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας και της αστικής πολιτικής ηγεμονίας, από ανταγωνιστικούς πολιτικούς θεσμούς και πρακτικές που θα ενοποιούνται στο στόχο της ανατροπής, δεν μπορεί να υπάρξουν. Πολύ περισσότερο μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Και οι δύο προοπτικές προϋποθέτουν άδειασμα των πλατειών, μην το ξεχνάμε. Διώξιμο των αστείρευτων λαϊκών εφεδρειών.
Το ζητούμενο δεν είναι μόνο η ιδεολογική οριοθέτηση από αυτές τις αδιέξοδες πολιτικές.
Είναι η πρακτική πολιτική κατεύθυνση που αισιόδοξα, ενωτικά, μαχητικά, μπορεί και πρέπει να προβάλλει σύμπασα η αριστερά:
Λαϊκή εξέγερση για να φύγουν όλοι! Η εξουσία στον δρόμο, στις πλατείες, στους χώρους δουλειάς, στον αγωνιζόμενο λαό!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που το κίνημα των πλατειών, μέσα στην αντιφατικότητα του και την πανσπερμία του, εξ αρχής συνέδεσε –υπερβολικά για κάποιους- το αίτημα ενάντια στο μνημόνιο, με την απαίτηση για πραγματική δημοκρατία.
Αυτή η πραγματική δημοκρατία, μπορεί να κάνει βήματα τώρα με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους κάθε πλατείας, κάθε πόλης, αλλά και χώρου δουλειάς. Με πολιτικό πανελλαδικό συντονισμό και ανώτερη συγκρότηση.
Είναι χίλιες φορές ευνοϊκότερο για μια ανατρεπτική επαναστατική προοπτική αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης το έδαφος ενός μαχόμενου λαϊκού συνασπισμού ανατροπής με χίλια δύο λουλούδια και αντιθέσεις στο εσωτερικό του, από το κυνηγητό για το κουτί της κάλπης που θα βγάλει τους 300.
Ας θυμηθούμε λίγο και την εμπειρία της Αργεντινής….
