Από το "ΠΡΙΝ", 17 Οκτωβρίου 2010
Του Θανάση Σκαμνάκη
Η διάσωση των Χιλιανών μεταλλωρύχων είναι ένας ανθρώπινος θρίαμβος. Μια πολλαπλή νίκη της ζωής. Και μια αντιστροφή των κυρίαρχων ιεραρχήσεων. Πέρα από το ριάλιτι των μεταδόσεων, ο ενταφιασμός τους και η διάσωση είναι η έκφραση ολόκληρης της εποχής μας. Το ορυχείο δούλευε χωρίς μέτρα ασφαλείας γιατί η εταιρεία χρειαζόταν κέρδη. Οι μεταλλωρύχοι διαμαρτύρονταν για τα μέτρα αλλά συνέχισαν να δουλεύουν γιατί χρειαζόντουσαν δουλειά και λεφτά να ζήσουν. Η κυβέρνηση έκανε πως δεν άκουγε γιατί χρειαζόταν την επιχείρηση. Η κοινωνία δεν άκουγε γιατί κοίταγε τη δουλειά της. Ώσπου έπεσε η γη και τους κατάπιε. Τα φώτα στρέφονται στους εγκλωβισμένους οι οποίοι αποδεικνύουν πόσο καλά ξέρουν να ζουν και να παλεύουν. Πρόεδρος, κυβέρνηση και τα συμπαρομαρτούντα έστρεψαν το ενδιαφέρον τους προς τους πάσχοντες ανθρώπους. Ένα πρώτης τάξεως διαφημιστικό τρικ. Λίγο πολυέξοδο, αλλά αξίζει τα λεφτά του. Η παγκόσμια συγκίνηση όσο πιο γνήσια είναι τόσο καλύτερο προϊόν προς αξιοποίηση γίνεται. Πάλι καλά θα πεις, γιατί θα μπορούσαν να έχουν πουλήσει το ριάλιτι σε σπόνσορες, οπότε και θα βλέπαμε να διαφημίζονται επί τόπου σαμπουάν που πλένουν στα 700 μέτρα κάτω από τη γη, πάνες βρακάκια που απορροφούν τα υγρά και δεν ρυπαίνουν, κινητή τηλεφωνία που μιλά από τα έγκατα της γης κοκ.
Φυσικά, μας διαβεβαίωσαν οι αξιωματούχοι, και το απέδειξαν στην πράξη, η ανθρώπινη ζωή αξίζει όσο τίποτα άλλο!... Και συνεπώς δεν θα φεισθούν εξόδων, προσωπικού κόπου και δυνάμεων προκειμένου να σώσουν έστω και μια ανθρώπινη ζωή. Διότι στην ιεράρχηση των αξιών πρώτος είναι ο άνθρωπος. Όπως ακριβώς προτείνει και το νεοφιλελεύθερο μοντέλο!.... Το οποίο, όπως το διακηρύσσουν και οι επιβραβευθέντες προχθές με το Νόμπελ Οικονομίας επιστήμονες, συνιστά εξανδραποδισμό της εργασίας και των εργαζομένων, ταπείνωση και φτώχεια, προκειμένου να επιτευχθούν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης (για ποιόν;).
Αλλά μήπως τα όσα συνέβησαν στο ορυχείο θα πείσουν τις κυβερνήσεις και τις εταιρείες να πάρουν μέτρα προστασίας των εργαζομένων, είτε δουλεύουν κάτω από τη γη, η πάνω της; Θα τους πείσουν να αλλάξουν τις ιεραρχήσεις τους; Ή μήπως θα κάνει τους ανακριτές των δελτίων ειδήσεων να αρχίσουν να βλέπουν με συμπάθεια τους απεργούς που διεκδικούν ζωή;
Μπα! Δυστυχώς οι αντιστροφές είναι για μια στιγμή, έστω για ώρες ή εβδομάδες. Μετά θα σβήσουν τα φώτα, θα λήξει το σόου, οι εργάτες θα ξαναγυρίσουν στο ορυχείο, οι κυβερνήτες στα καθήκοντά τους και οι εταιρείες στα λεφτά τους. Κι οι τηλεοπτικοί αστέρες θα εισπράξουν την παχυλή αμοιβή του αηδιαστικού κόπου τους για να συνεχίσουν με το ίδιο μένος.
Στο κάτω-κάτω οι εργάτες είναι προτιμότερο να γίνονται θύματα στα οποία πολιτεία και κοινωνία θα συμπαρασταθούν ως φιλάνθρωποι αρωγοί, παρά να είναι διεκδικητές της ζωής τους!
Θυμηθείτε, στο «ορυχείο» της Φρανς Τέλεκομ στη Γαλλία αυτοκτόνησαν 25 εργαζόμενοι και αποπειράθηκαν άλλοι 9. Κανείς πρόεδρος δεν διέταξε επιχείρηση διάσωσης.
