Την προηγούμενη Κυριακή στην εφημερίδα "Πριν" δημοσιεύθηκε ένα άρθρο του Θανάση Σκαμνάκη. Επειδή το θεωρούμε ως ένα από τα πιο αξιόλογα για το κλίμα των ημερών ,το αναδημοσιεύουμε.
Εντάξει, το ξέραμε. Κι όσοι δεν το ήξεραν, το υποψιάζονταν. Είναι λοιπόν ελάχιστοι εκείνοι που «πέφτουν από τα σύννεφα» στην παρούσα κρίση. Μπορεί να εξανίστανται κάθε τόσο κάποιοι από το σινάφι για το «ρεζίλι» και να κάνουν εκκλήσεις προκειμένου να σταματήσουν εδώ τα πράγματα, αλλά ως φαίνεται είναι οι μόνοι που δεν παραδέχονται πως ήξεραν ή υποψιάζονταν τον βόρβορο. Τόσο αθώοι;
Το ενδιαφέρον εν προκειμένω, και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, είναι ότι τα θύματα των δικών τους τρόπων είναι οι ίδιοι. Χρόνια τώρα οι πρωταγωνιστές της τηλεοπτικής ζωής μας αναπτύσσουν με μαεστρία την κοινωνική αναισθησία. Είδηση δεν είναι ότι συμβαίνει, αλλά ότι πουλάει. Πετυχημένος (και υψηλά, πολύ υψηλά, υψηλόμισθος) δημοσιογράφος δεν είναι όποιος ανακαλύπτει τις ειδήσεις αλλά όποιος βρίσκει και ξέρει να πλασάρει εκείνο που πουλάει.
Η καταστροφή ανθρώπων, δεν έχει σημασία. Αλλοτε σε μικρή και άλλοτε σε μεγαλύτερη έκταση. Από την εισβολή σε βαρυπενθούντα σπίτια, μέχρι την διαπόμπευση ανθρώπων. Χάριν του φιλοθεάμονος κοινού.
Χάριν των θεατών του τηλεοπτικού Κολοσσαίου.
Οι κανόνες έχουν τεθεί και το τέρας γεννιέται αδιάκοπα και κάθε νέα φορά έχει και πιο αποκρουστική μορφή. Τα νέα τερατάκια για να φτάσουν και να ξεπεράσουν τα καθιερωμένα τέρατα πρέπει να κάνουν κάτι ακόμα πιο τερατώδες. Υπάρχει τέλος σ’ αυτό το πανηγύρι;
Η ιδέα να παγιδεύσεις το τηλέφωνο και να καταγράψεις τη συνομιλία με το συνάδελφο ή φίλο σου, δεν είναι παρά η συνέχεια, η λογική εξέλιξη όσων έχουμε ήδη «απολαύσει» πολλάκις από την οθόνη μας. Υποκλέπτεται το κρυφομιλητό του διπλανού δωματίου και προβάλλεται προς βραδινή μας τέρψη. Για ποια αλληλεγγύη συναδέλφων να μιλήσουμε τώρα!
Το κοινό έγκλημα έχει κώδικα τιμής. Εδώ δεν υπάρχει.
Ο παρόμοιος γκανγκστερισμός δεν είναι ένα απλό πρόβλημα μεταξύ δημοσιογράφων. Εμείς νομίζουμε πως αν ποδοπατούνται οι άλλοι στα βαλτόνερα, εμείς μπορούμε να παρακολουθούμε συνεπαρμένοι και ζητωκραυγάζοντες, βάζοντας στοιχήματα και απολαμβάνοντας την ασφαλή θέση μας στον καναπέ. Δυστυχώς, η βρώμα μας αγγίζει. Τα βαλτόνερα μπαίνουν κάτω από την πόρτα, όσο κι αν κλείνουμε τα μάτια να μην τα δούμε. Σαπίζουν και τη δική μας ύπαρξη.
Τα ασπόνδυλα γίνονται δημοσιογράφοι, πολιτικοί, παράγοντες, ορίζουν τις ζωές μας και προβάλλουν το μοντέλο της επιτυχίας. Όποιος θέλει να απολαύσει λεφτά, αξιώματα, προβολή και γκόμενες ξέρει τώρα ποιος είναι ο ασφαλής τρόπος. Να τους μοιάσει.
Ανατριχιάζω στη σκέψη (και τη γνώση) του πόσοι Χίοι εκκολάπτονται σήμερα στα τηλεοπτικά (κυρίως) γραφεία.
Η καταστροφή ανθρώπων, δεν έχει σημασία. Αλλοτε σε μικρή και άλλοτε σε μεγαλύτερη έκταση. Από την εισβολή σε βαρυπενθούντα σπίτια, μέχρι την διαπόμπευση ανθρώπων. Χάριν του φιλοθεάμονος κοινού.
Χάριν των θεατών του τηλεοπτικού Κολοσσαίου.
Οι κανόνες έχουν τεθεί και το τέρας γεννιέται αδιάκοπα και κάθε νέα φορά έχει και πιο αποκρουστική μορφή. Τα νέα τερατάκια για να φτάσουν και να ξεπεράσουν τα καθιερωμένα τέρατα πρέπει να κάνουν κάτι ακόμα πιο τερατώδες. Υπάρχει τέλος σ’ αυτό το πανηγύρι;
Η ιδέα να παγιδεύσεις το τηλέφωνο και να καταγράψεις τη συνομιλία με το συνάδελφο ή φίλο σου, δεν είναι παρά η συνέχεια, η λογική εξέλιξη όσων έχουμε ήδη «απολαύσει» πολλάκις από την οθόνη μας. Υποκλέπτεται το κρυφομιλητό του διπλανού δωματίου και προβάλλεται προς βραδινή μας τέρψη. Για ποια αλληλεγγύη συναδέλφων να μιλήσουμε τώρα!
Το κοινό έγκλημα έχει κώδικα τιμής. Εδώ δεν υπάρχει.
Ο παρόμοιος γκανγκστερισμός δεν είναι ένα απλό πρόβλημα μεταξύ δημοσιογράφων. Εμείς νομίζουμε πως αν ποδοπατούνται οι άλλοι στα βαλτόνερα, εμείς μπορούμε να παρακολουθούμε συνεπαρμένοι και ζητωκραυγάζοντες, βάζοντας στοιχήματα και απολαμβάνοντας την ασφαλή θέση μας στον καναπέ. Δυστυχώς, η βρώμα μας αγγίζει. Τα βαλτόνερα μπαίνουν κάτω από την πόρτα, όσο κι αν κλείνουμε τα μάτια να μην τα δούμε. Σαπίζουν και τη δική μας ύπαρξη.
Τα ασπόνδυλα γίνονται δημοσιογράφοι, πολιτικοί, παράγοντες, ορίζουν τις ζωές μας και προβάλλουν το μοντέλο της επιτυχίας. Όποιος θέλει να απολαύσει λεφτά, αξιώματα, προβολή και γκόμενες ξέρει τώρα ποιος είναι ο ασφαλής τρόπος. Να τους μοιάσει.
Ανατριχιάζω στη σκέψη (και τη γνώση) του πόσοι Χίοι εκκολάπτονται σήμερα στα τηλεοπτικά (κυρίως) γραφεία.
Θανάσης Σκαμνάκης
