Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Εκτός από την γενιά των 700 ευρώ, υπάρχει και η γενιά των 500 ευρώ.

Στο πιθανό ερώτημα ποιος είναι ο πιο άγρια εκμεταλλευόμενος εργαζόμενος στη σύγχρονη Ελλάδα, είμαστε σίγουροι ότι ο νους σας θα πάει αμέσως σε κάποιον μετανάστη Αφγανό, Αλβανό ή Πακιστανό. Άντε το πολύ … και στους Ινδούς του Μαγγίνα!
Και όμως κάνετε λάθος!
Σήμερα οι σύγχρονοι «είλωτες» στην Ελλάδα λέγονται εργαζόμενοι μέσω προγραμμάτων STAGE και είναι συνήθως Έλληνες!

Καλώς ήλθατε στον σύγχρονο εργασιακό Μεσαίωνα!

ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ STAGE.


Τα προγράμματα αυτά, τα οποία εφαρμόζονται από δεκαετίας (και εδώ οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ… πρωτοπόρησαν ), ξεκίνησαν με στόχο υποτίθεται την επιμόρφωση των ανέργων σε κάποια εργασία ή ειδικότητα, έτσι ώστε μετά την πάροδο του χρονικού διαστήματος που διαρκεί το πρόγραμμα να έχουν τα εφόδια να βρουν δουλειά σε ανάλογη θέση.
Στην Ελλάδα λέγονται STAGE, στην υπόλοιπη Ευρώπη STARS.
Εντάσσονται στη λογική της Στρατηγικής της Λισαβόνας που κάνει λόγο «για περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας»- μείωσης του ποσοστού ανεργίας, συγχρηματοδοτούνται από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο και από τον ΟΑΕΔ (δηλ. από λεφτά των εργαζομένων ) και εκπληρώνουν τους στόχους των πολιτικών της ΕΕ. Στην πραγματικότητα δηλαδή αποτελούν ένα ακόμη μηχανισμό που χρησιμοποιεί το ευρωπαϊκό και ελληνικό κεφάλαιο από τη μια για να μεγαλώσει τα κέρδη των επιχειρηματιών και να αυξήσει την εκμετάλλευση των εργαζομένων, ενώ ταυτόχρονα οι απασχολούμενοι αυτοί δεν θεωρούνται άνεργοι, δίνοντας τη δυνατότητα στις κυβερνήσεις να παρουσιάζουν πλαστούς δείκτες ανεργίας. .Είναι προγράμματα ορισμένου χρόνου και η εργοδοσία(ιδιώτης ή Δημόσιο) δεν έχει καμία οικονομική υποχρέωση απέναντι στον απασχολούμενο.Αρχικά, με το νόμο 3232/2004 της κυβέρνησης Σημίτη, η διάρκεια των προγραμμάτων stage ήταν δωδεκάμηνη. Στη συνέχεια, με το νόμο 3302/2004 της κυβέρνησης της NΔ η διάρκεια των προγραμμάτων αυξήθηκε σε 18 μήνες. Δεν υπάρχουν ένσημα για την περίοδο αυτή. Αυτό σημαίνει ότι ο εργαζόμενος δεν ασφαλίζεται συνταξιοδοτικά. Το χρονικό διάστημα που εργάζεται σε τέτοια προγράμματα δεν μετράει ως συντάξιμος χρόνος. Έχει μόνο ιατροφαρμακευτική περίθαλψη(για την οποία βέβαια του γίνονται κρατήσεις).
.
Ο Ο.Α.Ε.Δ. καταβάλλει στους εργαζόμενους αυτούς για κάθε ημέρα και συνολικά όχι πλέον των 22 ημερών ανά μήνα:
- 30 € ανά ημέρα μικτά για τους Πτυχιούχους Α.Ε.Ι., Τ.Ε.Ι. ή ισότιμων τίτλων σπουδών.
- 25 € ανά ημέρα μικτά για τους Αποφοίτους Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Από την ως άνω ημερήσια αποζημίωση παρακρατείται ποσοστό 6,45% για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και 1% κατά του επαγγελματικού κινδύνου.
Οι εργαζόμενοι μπορούν να απουσιάσουν δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα (χωρίς να τους καταβάλλεται αποζημίωση και χωρίς υποχρέωση παράτασης του προγράμματος) για σαράντα (40) εργάσιμες ημέρες, καθ΄ όλη τη διάρκεια του προγράμματος.
Επίσης μπορούν να λάβουν άδεια διακοπών έως σαράντα (40) εργάσιμες ημέρες με αντίστοιχη όμως παράταση του προγράμματος.
Η εργασιακή τους εμπειρία τυπικά είναι επτά (7) ώρες ημερησίως, τις πέντε (5) ημέρες την εβδομάδα (Δευτέρα έως και Κυριακή) και δεν πραγματοποιείται σε νυκτερινές ώρες (πλέον της 22ας).

Γρήγορα τα προγράμματα αυτά εξελίχθηκαν από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σε έναν ρουσφετολογικό μηχανισμό, μέσω του οποίου οι πολιτικοί «διόριζαν» και «διορίζουν» προσωρινά κάποια άτομα στο Δημόσιο, καλλιεργώντας ταυτόχρονα την προσδοκία ότι κάποτε θα μονιμοποιηθούν, εκμεταλλευόμενοι και το γεγονός ότι η απασχόληση μέσω τέτοιων προγραμμάτων μοριοδοτείται για την πρόσληψη στο Δημόσιο.

Σήμερα αυτός ο μηχανισμός ανασφάλιστης και κακοπληρωμένης εργασίας έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο Δημόσιο τομέα. Υπολογίζεται ότι μέσα σε ένα έτος 2006-2007 έγιναν τουλάχιστον 64.000 προσλήψεις εργαζομένων μέσω προγραμμάτων stage.
Ιδιαίτερα εκτεταμένη είναι η εφαρμογή τέτοιων προγραμμάτων στο τομέα της Υγείας και ιδιαίτερα στα Νοσοκομεία.
Μέσα στο 2007 έγινε κατανομή 3000 τέτοιων θέσεων οι οποίες ανά ΔΥΠΕ είναι ως ακολούθως :

ΔΥΠΕ ΑΤΤΙΚΗΣ .......................................................550

ΔΥΠΕ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΑΙΓΑΙΟΥ............................550

ΔΥΠΕ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ..............................................270

ΔΥΠΕ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΑΚΗΣ.....................500

ΔΥΠΕ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ....350

ΔΥΠΕ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ – ΗΠΕΙΡΟΥ –

ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ – ΔΥΤ. ΕΛΛΑΔΑΣ ....................630

ΔΥΠΕ ΚΡΗΤΗΣ ........................................................150

Από αυτούς 1.000 είναι απόφοιτοι ΑΕΙ και ΤΕΙ, 2000 είναι απόφοιτοι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Αυτές είναι και οι χιλιάδες προσλήψεις που κάθε τόσο επαγγέλλεται ο Υπουργός Υγείας.
Οι εργαζόμενοι αυτοί σήμερα «κρατάνε» στην ουσία ολόκληρες κλινικές και τμήματα σε νοσοκομεία, εργάζονται σε χώρους ιοντιζουσών ακτινοβολιών και σε μικροβιολογικά εργαστήρια, παρέχοντας ακριβώς τις ίδιες υπηρεσίες με τους μόνιμους συναδέλφους τους και όμως αμείβονται με 500 ευρώ το μήνα τα οποία τα παίρνουν και με αρκετή καθυστέρηση.
Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι με την ανεργία που υπάρχει και την ακρίβεια της καθημερινότητας γεμίζουν τα βουλευτικά γραφεία με ανθρώπους που παρακαλούνε για μια θέση στα προγράμματα stage.Εργάζονται για ένα «χαρτζηλίκι» και ζουν με την ελπίδα μιας σταθερής και μόνιμης δουλειάς ή έστω της ανανέωσης της σύμβασης.

Τέλος εκτός από τους εργαζομένους, που χάνουν έως και ενάμιση χρόνο ασφάλισης, χαμένα βγαίνουν και τα ταμεία, σε μία εποχή μάλιστα που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει τα πάνω - κάτω στο ασφαλιστικό σύστημα. Κάθε ανασφάλιστος εργαζόμενος κοστίζει στα ταμεία 4.800 ευρώ ετησίως, δηλαδή σε απλά μαθηματικά οι απώλειες του συστήματος από τις 64.000 άτομα που μετέχουν στα Stage υπερβαίνουν τα 300 εκατομμύρια ευρώ.

Αποτελεί δε απίστευτη υποκρισία να διαρρηγνύουν κάποιοι τα ιμάτιά τους μόνο για τους ανασφάλιστους Ινδούς και τις κομπίνες του Μαγγίνα, όταν το ίδιο το ελληνικό κράτος και οι «γαλαζοπράσινες» κυβερνήσεις του απετέλεσαν και αποτελούν το μεγαλύτερο κομπιναδόρο.

Το αίτημα της κατάργησης των προγραμμάτων αυτών, όπως και κάθε μορφής ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας , συνοδευόμενο από το αίτημα για μόνιμη σταθερή δουλειά για όλους, πρέπει να είναι ένα από τα κυρίαρχα αιτήματα σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε νοσοκομείο.