Πώς στηρίζουν ιδεολογικά οι κυρίαρχοι κύκλοι αυτή την επιχειρούμενη ανατροπή;
Στόχος των κυρίαρχων κύκλων και των εκάστοτε κυβερνήσεων είναι η εκστρατεία ιδεολογικής στήριξης των επιχειρούμενων αντιδραστικών ανατροπών στο ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό.
Σκοπός της εκστρατείας αυτής, η εξασφάλιση της συναίνεσης των εργαζομένων (ή έστω της ανοχής τους).
Γι’ αυτό, επίσημα και ανεπίσημα χείλη για μια ακόμη φορά, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας μας. Ήδη με δεδομένη την κατεύθυνση της ΕΕ ότι “το κράτος δεν θα εισφέρει στην ασφάλιση του μέλλοντος”, το σύνολο σχεδόν των εκδοτικών συγκροτημάτων και οι κάθε λογής “πληρωμένοι ειδήμονες” δηλώνουν με διάφορες αφορμές ότι το νομικό καθεστώς που ισχύει σήμερα έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και ότι είναι αναγκαία η αναπροσαρμογή του. Διογκώνουν τις υπαρκτές αδυναμίες και δυσκολίες του ασφαλιστικού συστήματος, για να εμφανίσουν βέβαιη την κατάρρευση του και να προετοιμάσουν το έδαφος για αποδοχή του κεφαλαιοποιητικού – ανταποδοτικού συστήματος ασφάλισης.
Συγκεκριμένα ως αιτίες της κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος εμφανίζουν:
Α) Την επιδείνωση της αναλογίας εργαζομένων προς συνταξιούχους και τη “δημογραφική γήρανση”
Τα προβλήματα αυτά αναφέρονται παντού, υπαρκτά μεν χωρίς όμως μέχρι στιγμής καμιά τεκμηριωμένη μελέτη και χρησιμοποιούνται ως φόβητρο για να πείσουν τους εργαζόμενους.
Συνειδητά η επιδείνωση της σχέσης εργαζομένων - συνταξιούχων εμφανίζεται διογκωμένη, αφού ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων (με ελαστικές αλλά και κανονικές μορφές εργασίας), δεν είναι ασφαλισμένοι.
Κουβέντα επίσης δε λένε, για τους περισσότερους από μισό εκατομμύριο ανέργους, που επιδεινώνουν δραματικά αυτή την αναλογία και στερούν σημαντικούς πόρους από τα ταμεία.
Όσο για τη δημογραφική γήρανση που χρησιμοποιείται ως βασικός λόγος για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, οι γνωστοί φωστήρες δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους, πως εκτός από την άνοδο του ορίου επιβίωσης, αυξάνει επίσης η ψυχική και σωματική φθορά των εργαζομένων, πολλαπλασιάζεται η ένταση στο χώρο εργασίας και έξω απ’ αυτόν, μειώνεται ο ελεύθερος χρόνος.
Παράλληλα ,αποκρύπτουν ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, με την εντατικοποίηση της εργασίας, την υπερεκμετάλλευση, την εξέλιξη της τεχνολογίας και τις αλλαγές στην οργάνωση της εργασίας, παράγουν πολλαπλάσιο πλούτο απ’ όσο στο παρελθόν
Οι εξελίξεις αυτές κάνουν αναγκαία όχι την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης (που θα προκαλέσει έκρηξη της ανεργίας), αλλά τη βελτίωση των όρων ζωής για τους εργαζόμενους και τη μείωση των ορίων συνταξιοδότησης.
Β) Τα μεγάλα ελλείμματα των ταμείων.
Είναι προφανές ότι το πρόσφατο σκάνδαλο των «δομημένων ομολόγων» απομυθοποίησε όλα αυτά που με προπαγανδιστικό κόπο φιλοτεχνούσαν ως τώρα οι κυρίαρχοι κύκλοι.
Η ανάδειξη από τις διαδοχικές κυβερνήσεις των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων σε κεντρικό ζήτημα εγκλωβίζει ακόμη τις διεκδικήσεις των εργαζομένων όχι σε αυτά που έχουν ανάγκη, αλλά σ’ αυτό που μπορεί να τους δώσει το κράτος και ταυτόχρονα υποβάλλει στη συνείδηση τους την ανάγκη “θυσιών για τη σωτηρία” των ταμείων.
Οι πραγματικές αιτίες των ελλειμμάτων όμως βρίσκονται στις ιδιόμορφες σχέσεις, ασφαλιστικών ταμείων και τραπεζών, στην καταλήστευση των χρημάτων των ταμείων από το κεφάλαιο, στην εισφοροδιαφυγή και γενικότερα στη χρησιμοποίηση των κονδυλίων που συγκεντρώνονταν για την κοινωνική ασφάλιση όχι προς όφελος των εργαζομένων, αλλά σαν “προίκα” προς τις επιχειρήσεις.
Από το 1951 (νόμος 1846/51) όλα τα αποθεματικά των ταμείων ήταν υποχρεωτικά δεσμευμένα στην Τράπεζα της Ελλάδος άτοκα, μέχρι τη μεταπολίτευση.
Στο επόμενο διάστημα ήταν δεσμευμένα με επιτόκια από 4% έως και 14% (λ.χ. το 1982) και με πληθωρισμό που έτρεχε παράλληλα από 20 έως 25%.
Αυτή η ρύθμιση ευθύνεται για το 35% του οικονομικού ελλείμματος των ασφαλιστικών ταμείων. Οι συνολικές απώλειες για τα αποθεματικά των ταμείων από την αναγκαστική αυτή διαχείριση υπολογίζονται σε πάνω από 21 τρις δρχ. , δηλαδή 62 δις ευρώ. Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε τις απώλειες από το χρημαστηριακό τζόγο στην περίοδο του Σημίτη που ανέρχονται περίπου σε 3,5 δις ευρώ.
Μιλάμε επομένως για ένα αστρονομικό έλλειμμα 64 δις ευρώ.
Η μεγαλύτερη πρόκληση, όμως ήταν ο δανεισμός των ασφαλιστικών ταμείων από τις τράπεζες λόγω δέσμευσης των αποθεματικών τους με επιτόκια που ξεπερνούν το 30%.
Πρόκληση είναι επίσης και η τεράστια εισφοροδιαφυγή που μόνο για το ΙΚΑ αγγίζει το 4,5 δις ευρώ. Μάλιστα το 35% αυτών των οφειλών είναι ασφαλιστικές εισφορές που έχουν ήδη καταβάλλει οι εργαζόμενοι στους εργοδότες.
Αξίζει ακόμη να σημειώσουμε πως οι κρατήσεις για την κύρια σύνταξη των Δ.Υ. κατατίθενται απευθείας στον κρατικό προϋπολογισμό (στα έσοδα γενικά) αφού δεν υπάρχει ταμείο που να διαχειρίζεται τα χρήματα αυτά.
Διαρκές είναι και το σκάνδαλο με την κακοδιαχείριση της ακίνητης περιουσίας των ταμείων. που εκχωρούνταν ή νοικιάζονταν με απαράδεκτα χαμηλά ποσά.
Γ) Τη γενναιοδωρία του συστήματος
Ένας από τους λόγους κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος, σύμφωνα με έκθεση του ΟΟΣΑ το 2001, είναι ότι το σημερινό καθεστώς είναι πολύ γενναιόδωρο και δίνει υπερβολικά υψηλές συντάξεις στους Δημοσίους Υπαλλήλους (Δ.Υ).
Αυτόν τον χαρακτηρισμό τον επαναλαμβάνει 103 φορές η συγκεκριμένη έκθεση.
Θεωρούν και τις επικουρικές συντάξεις (το Ταμείο αρωγής και μετοχικό) υπερβολικές.Δηλαδή αυτές ακριβώς τις συντάξεις, που προέρχονταν αποκλειστικά μέχρι τότε από τα χρήματα των Δ.Υ., που όχι μόνο δεν επιχορηγεί το κράτος, αλλά συστηματικά και αδιάκοπα τις λεηλατεί και τις καταληστεύει.
Η δήθεν γενναιοδωρία του συστήματος αποδεικνύεται και από τα γεγονός ότι στη χώρα μας έχουμε τις υψηλότερες μέσες εισφορές (23%) και τις χαμηλότερες μέσες συντάξιμες αποδόσεις (50%) των εν ενεργεία μέσων αποδοχών, από τις χώρες της ευρωζώνης.
Δ) Τα πλεονεκτήματα της ιδιωτικής ασφάλισης
Με φιλότιμες προσπάθειες οι υποστηρικτές της διάλυσης του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος, μιλούν και γράφουν για την “αναγκαιότητα” και τα “πλεονεκτήματα” της ιδιωτικής ασφάλισης.
Η επιμονή τους ξεκινά από δεσμεύσεις απέναντι στην παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και άλλους οργανισμούς, που ως εκπρόσωποι των συμφερόντων του τραπεζικού συστήματος και κεφαλαιαγοράς, διατυπώνουν με κάθε τρόπο τη θέση, πως τα “συστήματα κοινωνικής ασφάλισης τελειώσανε και ο καθένας πρέπει να φροντίζει τον εαυτό του”.
Όμως δε μας λένε πώς θα φροντίσει τον εαυτό του ο άνεργος που δεν έχει να ζήσει, σε ποια εταιρεία ιδιωτική θα πάει να ασφαλιστεί;
Δε μας λένε ποιος μπορεί σήμερα, με τους μισθούς πείνας, να ασφαλισθεί ιδιωτικά και για ποιο ύψος σύνταξης;
Δε μας λένε ποια είναι η εμπειρία από την ιδιωτική ασφάλιση π.χ. στην Αμερική.
Τι θα κάνουν εκείνοι που θα ασφαλισθούν ιδιωτικά, αν (το πιθανότερο ) η ασφαλιστική εταιρεία πτωχεύσει;
Όλα τα στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν πως 3 στις 4 ιδιωτικές εταιρείες που παρακρατούσαν επί σειρά ετών τα λεφτά, μέχρι να έρθει η ώρα να δώσουν συντάξεις, ή είχαν κλείσει. η είχαν συγχωνευθεί. Άλλωστε ιδιαίτερα διαφωτιστικό είναι το παράδειγμα της μεγάλης αμερικανικής επιχείρησης ENRON.
Συνεχίζεται…
