Απρίλιος 2009: Μετά από τρία
χρόνια αυτοσχεδιασμών της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου υγείας -και
υποχρηματοδότησης των μονάδων ψυχικής υγείας-, ο τότε υπουργός υγείας Δ. Αβραμόπουλος υπογράφει το πρώτο
μνημόνιο για την ψυχική υγεία. Το “σύμφωνο Spidla” ουσιαστικά υπενθύμιζε στις
ελληνικές αρχές τις βασικές υποχρεώσεις τους, όπως την εξασφάλιση του συνόλου
των πόρων για την απρόσκοπτη και αποτελεσματική λειτουργία των μονάδων
ψυχικής υγείας, μέσω του τακτικού προϋπολογισμού.
Το πρώτο μνημόνιο δεν τηρήθηκε από κανέναν από τους
υπουργούς υγείας, ούτε καν από τον Αβραμόπουλο που το υπέγραψε. Η ιστορία είναι γνωστή και επαναλήφθηκε τόσες φορές που μας
έμεινε αξέχαστη.
Πολλά από τα σημεία των δυο μνημονίων είναι ακριβώς τα
ίδια (για παράδειγμα, η πιστοποίηση και η έκδοση αδειών λειτουργίας για το
σύνολο των Δομών, η σύναψη συμφώνων μεταξύ του υπ. υγείας και των φορέων,
ποιοτικά πρότυπα, κοστολόγηση, κριτήρια/διαδικασίες παρακολούθησης, αξιολόγησης
και ελέγχου των υπηρεσιών...). Και είναι απορίας άξιο γιατί να περιμένουμε να
τηρηθούν αυτά τα σημεία με το δεύτερο μνημόνιο αφού δεν τηρήθηκαν με το
πρώτο.
Από την άλλη, υπάρχουν και σημαντικές διαφορές.
Μία από αυτές είναι ότι, ενώ στο πρώτο μνημόνιο
διαπιστωνόταν ότι υπήρξαν σοβαρά προβλήματα χρηματοδότησης, στο δεύτερο
διαπιστώνεται ότι αυτά τα προβλήματα “κατά βάση οφείλονται στη δημοσιονομική
κρίση που έπληξε την Ελλάδα από το 2009 και μετά”. Δηλαδή, ο συντάκτης
του δεύτερου μνημονίου αποδίδει τα προβλήματα στη δημοσιονομική κρίση,
“ξεχνώντας” ότι τα προβλήματα χρηματοδότησης ξεκίνησαν το 2006 και όχι το 2009.
Άλλη μια διαφορά: Στο πρώτο μνημόνιο οι ελληνικές
αρχές δεσμεύονταν να εξασφαλίζουν, από το 2010 και μετά, στον τακτικό
προϋπολογισμό το σύνολο των πόρων για την απρόσκοπτη λειτουργία των δομών.
Στο δεύτερο δεσμεύονται να θεσμοθετήσουν ένα σταθερό σύστημα χρηματοδότησης των
δομών, από το 2016 (!) και μετά, με “μίγμα χρηματοδότησης από τον
τακτικό προϋπολογισμό, τον ΕΟΠΥΥ αλλά και από άλλες πιθανές εναλλακτικές πηγές
χρηματοδότησης από διαφορετικές εθνικές πηγές”. Ναι, τόσο συγκεκριμένο
είναι αυτό το μίγμα!
Και μια τρίτη: Στη θέση της κοστολόγησης των υπηρεσιών
ανάλογα με την φύση τους, όπως έγραφε το πρώτο μνημόνιο, τώρα υπάρχει η κοστολόγηση
με βάση το κόστος ανά ωφελούμενο και τύπο μονάδας! (λες και αν για ένα
διάστημα υπάρχουν λιγότεροι φιλοξενούμενοι θα μειώνονται ανάλογα τα ενοίκια ή
οι μισθοί). Επίσης, στο νέο μνημόνιο αναφέρεται ότι “η διαδικασία
(κοστολόγησης) θα είναι δυναμική και θα προσαρμόζεται στις εκάστοτε οικονομικές
συνθήκες". Καταλαβαίνετε αυτό που καταλαβαίνω;
Με αυτά τα δεδομένα ο Ανδρέας Λυκουρέντζος βάζει για
άλλη μια φορά την ψυχική υγεία σε επιτήρηση με χειρότερους όρους από την πρώτη
και με ασάφειες που όχι μόνο δεν εξασφαλίζουν τη λειτουργία των δομών ψυχικής
υγείας αλλά, αντίθετα, εγγυώνται την πλήρη διάλυσή τους μετά το 2016 (αν
αντέξουν μέχρι τότε).
ΥΓ 1. Στις παραπάνω παρατηρήσεις μου αναφέρομαι στο
“σύμφωνο Andor” όπως δημοσιοποιήθηκε από το Δίκτυο “Αργώ” στις 8 Μαΐου.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Ανδρέα Λυκουρέντζου το “σύμφωνο
Andor” υπογράφηκε σήμερα (28 Μαΐου) και περιμένουμε την ...official version.
ΥΓ 2. Σήμερα επίσης διάβασα ότι η αρμόδια υφυπουργός Φ. Σκοπούλη αγνοεί το περιεχόμενο του
“συμφώνου Andor”. Προφανώς πρόκειται για δική της αμέλεια να
ενημερωθεί, αφού θα μπορούσε να επικοινωνήσει με τον Ανδρέα (Λυκουρέντζο), μέσω
της ιστοσελίδας του.
Πηγή : psi-action