Οι μισθοί κατακρεουργήθηκαν .
Το αντι- ασφαλιστικό πέρασε. Οι συντάξεις μετατράπηκαν σε ΕΚΑΣ (και μάλιστα χρυσοπληρωμένο), που θα δίδονται «πλήρεις» κάπου εκεί κοντά στο μέσο προσδόκιμο επιβίωσης .
Οι εργασιακές σχέσεις …ελαστικοποιήθηκαν.
Η αναβάθμιση του ΕΣΥ( πλήρης ιδιωτικοποίηση, απλήρωτη εργασία, εντατικοποίηση της εργασίας, συγχωνεύσεις μεγάλης κλίμακας, απολύσεις, μηδενικές προσλήψεις κλπ, κλπ)…ante portas.
Οι αντιστάσεις της κοινωνίας περιορίστηκαν σ’ ένα ελάχιστο σε σχέση με την ένταση των μέτρων.
Η «πίκρα της ήττας» έχει μεταφερθεί στις παραλίες με ξαπλώστρες , φραπέ γλυκό με γάλα , άντε και καμιά μπύρα παγωμένη.
Οι προσαρμογές στη συλλογική συνείδηση έχουν ήδη γίνει.
Οι εργαζόμενοι φαίνεται να έχουν «αποφασίσει».
Θα ζήσουν με μικρότερο μισθό, περισσότερους φόρους, λιγότερες κοινωνικές παροχές, περισσότερες ώρες εργασίας (πολλές φορές απλήρωτης), λιγότερες ευκαιρίες για δουλειά, ίσως χωρίς σύνταξη…Αλλά… θα ζήσουν! Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ειδικά στην Ελλάδα…
Άντε το πολύ πολύ και στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση να ρίξουμε μια ψήφο διαμαρτυρίας.
Το αντελήφθη αυτό η σύμπασα αριστερά και με επικεφαλής το μεγαλύτερο σχηματισμό της έχει αποδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου, τουλάχιστον για το γκολ της τιμής. Ελάτε τώρα …Τα γνωρίζετε.
«Αυξήσαμε τα ποσοστά μας», «σε ένα βαθμό εκφράστηκε η δυσαρέσκεια στην κυβερνητική πολιτική», «μια μερίδα εργαζομένων εμπιστεύτηκε το κόμμα μας» κλπ κλπ.
Γνωστά και τετριμμένα.
Και έξω θα λυσσομανάει ο νέος κοινωνικός και εργασιακός μεσαίωνας.
Το «μπαμ» που πολλοί περίμεναν με το μαζικό κοινωνικό ξεσηκωμό δεν ήλθε και αν θέλετε και την άποψή μας δεν υπάρχουν καν σημάδια ότι θα έλθει. Τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον. Όντως η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή, ούτε η Αργεντινή είναι Ελλάδα.
Δουλεύουν καλά τα διάφορα «κοινωνικά αμορτισέρ» (shock absorbers) στη χώρα μας.
Τα μόνα «μπαμ» που άκουσα ήταν το σκάσιμο του μπροστά αριστερού ελαστικού μιας χαμηλωμένης μαύρης BMW και ο μεταλλικός κρότος της λαμαρίνας καθώς το όχημα προσέκρουσε πάνω σε ένα ευκάλυπτο στη παραλία. Δυο νεαροί προσπαθούσαν με σπιναρίσματα να κάνουν «το κομμάτι τους» μπροστά σε μερικές καλλίπυγες νεαρές. Φθηνά τη γλίτωσαν.
Όχι τίποτε άλλο , αλλά ποιος είχε την όρεξη να «τρέχει» μεσημεριάτικα με τέτοιο καύσωνα!
Συμπέρασμα: και στραβός είν’ ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε.
Τουτέστιν: δεν φταίει μόνο η ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
ΥΓ: Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός!
Μήπως ψάχνει για πρόεδρο ο ΠΑΣ Πρέβεζα;
